است، زيرا هر زنده‌اى موجود است، امّا قيّوم عبارت از موجودى است كه قائم به ذات خويش و بر پا دارنده وجود غير است، و هر موجودى كه قائم به ذات خويش باشد واجب الوجود است، اين كه خداوند را چرت و خواب دست نمى‌دهد و ديده عقل و چشم دل از ديدار او عاجز و چشمها از مشاهده او ناتوان است اشاره به صفات سلبيّه خداوند دارد و اين كه او چشمها را مى‌بيند و كردار آدميان را مى‌شمارد و زمام آفريدگان را به دست قدرت خود دارد، يعنى قدرتش محيط بر آفريدگان است، اشاره به صفات اضافى خداوند دارد [1].

سپس امام (ع) آنچه را از مظاهر قدرت حق تعالى درك كرده و بر شمرده، در مقايسه با آنچه از عظمت ملكوت او درك نكرده و ندانسته است ناچيز مى‌شمارد، ما در جمله ما الّذى استفهاميّه و براى تحقير چيزى است كه از آن دانسته مى‌شود، و ما در جمله بعدى: و ما تغيّب عنّا منه به معناى الّذي است و بنا بر اين كه مبتداست محلّ آن رفع و خبر آن أعظم مى‌باشد، و واو در اين جمله براى حال است.

پس از اين امام (ع) نظر مى‌دهد كه اگر كسى دل را از غير خدا فارغ سازد و همگى انديشه‌اش را به كار گيرد براى اين كه به كنه معرفت بارى تعالى برسد و كيفيّت نظام جهان بالا و اين جهان را بداند همه آلات و اسبابى را كه براى وصول به اين مقصود به كار گرفته خسته و درمانده شده و از ادراك آنچه از آنها خواسته است مقهور و ناتوان باز خواهد گشت. و ما پيش از اين بارها به براهين اين مطالب اشاره كرده‌ايم. و توفيق از خداوند است.