از اين خطبه است:

فَعِنْدَ ذَلِكَ لَا يَبْقَى بَيْتُ مَدَرٍ وَ لَا وَبَرٍ- إِلَّا وَ أَدْخَلَهُ الظَّلَمَةُ تَرْحَةً وَ أَوْلَجُوا فِيهِ نِقْمَةً- فَيَوْمَئِذٍ لَا يَبْقَى لَهُمْ فِي السَّمَاءِ عَاذِرٌ- وَ لَا فِي الْأَرْضِ نَاصِرٌ- أَصْفَيْتُمْ بِالْأَمْرِ غَيْرَ أَهْلِهِ وَ أَوْرَدْتُمُوهُ غَيْرَ مَوْرِدِهِ- وَ سَيَنْتَقِمُ اللَّهُ مِمَّنْ ظَلَمَ- مَأْكَلًا بِمَأْكَلٍ وَ مَشْرَباً بِمَشْرَبٍ- مِنْ مَطَاعِمِ الْعَلْقَمِ وَ مَشَارِبِ الصَّبِرِ وَ الْمَقِرِ- وَ لِبَاسِ شِعَارِ الْخَوْفِ وَ دِثَارِ السَّيْفِ- وَ إِنَّمَا هُمْ مَطَايَا الْخَطِيئَاتِ وَ زَوَامِلُ الْآثَامِ- فَأُقْسِمُ ثُمَّ أُقْسِمُ- لَتَنْخَمَنَّهَا؟ أُمَيَّةُ؟ مِنْ بَعْدِي كَمَا تُلْفَظُ النُّخَامَةُ- ثُمَّ لَا تَذُوقُهَا وَ لَا تَطْعَمُ بِطَعْمِهَا أَبَداً- مَا كَرَّ الْجَدِيدَانِ (32520- 32429)

[لغات‌]

(ترحة): اندوه (زاملة): شترى كه در حمل بار و بنه مورد استفاده قرار مى‌گيرد (تنخّمت النّخامة): آب بينى را به دور انداخت (مقر): تلخ‌

[ترجمه‌]

«در آن هنگام كلبه و خيمه‌اى باقى نمى‌ماند مگر اين كه ستمكاران غم و اندوه را به آن وارد كنند، و سختى و بدبختى را در آن جاى دهند، در اين زمان براى مردم نه در آسمان عذر پذيرى است و نه در زمين يار و ياورى، شما كسانى را كه شايستگى اين امر را نداشتند برگزيديد، و آن را در غير مورد خود قرار داديد، بزودى خداوند از آنانى كه ستم كردند انتقام خواهد كشيد، خوردنى را به خوردنى و آشاميدنى را به آشاميدنى، در برابر هر لقمه كه از راه ستم خورده يا هر جرعه كه ظالمانه نوشيده باشند، خوراك زهرآگين و آشاميدنى تلخ برايشان مهيّاست، ترس را پيراهن جان آنها و شمشير را جامه تن آنان خواهد ساخت، به راستى اينان همان مركب‌هاى باربر و شتران توشه كشند كه بار خطاها و گناهان را بر پشت دارند، پس سوگند ياد مى‌كنم و باز سوگند ياد مى‌كنم كه بنى اميّه پس از من خلافت را همچون اخلاطى كه از سينه بيرون انداخته مى‌شود از دست خواهند داد و پس از آن تا شب و روز تكرار مى‌شود