هرگز طعم آن را نخواهند چشيد و مزه آن را نخواهند يافت.»

[شرح‌]

(32520- 32429) اين سخنان در زمينه آگاهى دادن از احوال بنى اميّه و ستمهايى است كه در دوران حكمرانى خود مرتكب مى‌شوند بيت مدر و وبر اشاره به خانه گلى شهرنشينان و خيمه مويى صحرانشينان است، امام (ع) خبر مى‌دهد هنگامى كه بنى اميّه اين كارها را مرتكب شدند مستحقّ آن مى‌شوند كه اوضاع آنها دگرگون و دولتشان سرنگون گردد، و در آسمان عذر پذيرى و در روى زمين يار و ياورى نداشته باشند. پس از اين شنوندگان را سرزنش مى‌كند كه خلافت را ويژه كسانى ساختند كه اهل آن نبوده و شايستگى آن را نداشتند، اين خطاب اختصاص به شنوندگان ندارد و همه كسانى را كه به حكومت معاويه و خاندانش خشنودند فرا مى‌گيرد، و بسا آنانى را كه از جنگ با معاويه سرباز زده و آن حضرت را يارى و همراهى نكردند نيز شامل گردد، زيرا دست باز داشتن از دفع ستمكار و خوددارى از پيكار با او، موجب تقويت وى، و در حكم يارى و نصرت او، و به منزله كمك به وى در ظلم و ستمگرى است هر چند كسى كه اقدام به دفع ستمكار نكرده چنين قصدى نداشته باشد، سپس آن حضرت اعلام مى‌كند كه خداوند از آنان انتقام خواهد گرفت، واژه‌هاى مأكلا و مشربا به فعل مضمرى منصوبند كه تقدير آن و يبدّلهم مأكلا بمأكل مى‌باشد، واژه علقم (حنظل) و صبر و مقر (تلخ) را براى كشتار و سختيهايى كه دشمن بر آنها وارد خواهد كرد و تلخيهاى زوال دولت و نعمت استعاره فرموده است، همچنين واژه شعار براى ترس استعاره است و ذكر لباس ترشيح آن است، واژه دثار براى شمشير استعاره گرديده است، مناسبت استعاره نخستين روشن است و مناسبت استعاره دوّم چيرگى و پيوستگى ترس بر آنهاست همچون جامه زيرين كه بر بدن چسبيده و پيوسته مى‌باشد. يكى از شارحان گفته است اين كه ترس به شعار تعبير شده براى اين است كه ترس در درون دل جاى دارد و تعبير سيف به دثار از اين جهت است كه شمشير بر ظاهر