صلحى نوشته شد، و براى داوران يك سال مهلت مقرّر گرديد تا در طول آن حكم خود را صادر كنند، پيمان نامه صلح به شرح زير است:

اين است آنچه علىّ بن ابى طالب و معاوية بن ابى سفيان بر آن توافق كردند، على از طرف مردم عراق و شيعيان و پيروان خود، و معاوية بن ابى سفيان نيز از جانب مردم شام و اتباع خود رضايت دادند كه حكم خداوند متعال را گردن نهيم و به كتاب خدا داورى بريم، و بر چيزى جز آن اتّفاق نكنيم، همانا كتاب خدا از آغاز تا پايان ميان ما حاكم است، هر چه را قرآن زنده مى‌خواهد زنده بداريم، و آنچه را ميرانده و از ميان برده، بميرانيم و از ميان برداريم، اگر داوران حكم مورد اختلاف را در قرآن بيابند از آن پيروى كنند، و اگر نيافتند به سنّت عادلانه پيامبر (ص) كه جلوگير تفرقه و جدايى است تمسّك جويند، عبد اللّه بن قيس‌ [1] (ابو موسى) و عمرو بن عاص به داورى برگزيده شده‌اند و اين دو نفر از على و معاويه و هر دو سپاه تعهّد گرفتند كه بر جان و دارايى خويش ايمن باشند، و امّت از آنها پشتيبانى كند، همچنين كسى كه حكم در باره او صادر مى‌شود و همه مؤمنان و مسلمانان هر دو گروه، در پيشگاه خداوند متعهّدند كه آنچه از حكم داوران موافق كتاب خداوند و سنّت پيامبر (ص) باشد بدان عمل كنند، و هر دو طرف موافقت كردند تا هنگامى كه حكم داوران صادر شود، ميان آنها امنيّت و ترك مخاصمه و آتش بس برقرار باشد، و نيز اين دو نفر داور در پيشگاه خداوند متعهّدند كه ميان امّت به حقّ داورى كنند، و پيرو خواهشهاى نفسانى خويش نباشند، مدّت اين توافق و آتش بس يك سال تمام است، و داورها مى‌توانند

درگذشت. (مترجم)