امام (ع) به عنوان تذكر و تنبه اشاره به خصوصيات قيامت دارد كه مردم
پس از مرگ بدان خواهند رسيد و اينك اصل سخن « (مردم همچنان در غفلت و بى خبرى زيست
مىكنند). تا اين كه كارها بگذرد و زمانها منقضى شود و هنگام حشر و نشر فرا رسد و
خداوند انسانها را از شكاف گورها و لانههاى پرندگان و جايگاه درندگان و هر كجا كه
به هلاكت رسيدهاند بيرون آورد! در حالى كه همگان با شتاب به سوى فرامين خدا و
ميعادگاه او روانند و در گروههاى مختلف، خاموش و به صف ايستادهاند. و از ديد نافذ
علم الهى پوشيده نيستند و داعى الهى نداى خود را به گوش آنها مىرساند، لباس مسكنت
و بيچارگى، فروتنى و خوارى را بر تن دارند، چاره را از دست داده، آرزوهاشان بر باد
رفته، از ترس عذاب دلهايشان از هوس افتاده از هيبت روز قيامت آوازهايشان آهسته و
رقيق شده است، عرق شرمسارى بر گونهها روان شده، خوف بزرگى سر و پايشان را فرا
گرفته و از خشونت صدايى كه آنها را به حشر و قيامت، عقوبت و پاداش دعوت مىكند گوشهايشان
مضطرب شده است.»
[شرح]
تمام انبيا و رسل بر معاد جسمانى اتفاق نظر دارند. قرآن كريم نيز بر
اين حقيقت دلالت دارد. خداوند متعال مىفرمايد:
يَوْمَ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْداثِ سِراعاً كَأَنَّهُمْ إِلى نُصُبٍ يُوفِضُونَ
خاشِعَةً أَبْصارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّةٌ[1]. همچنين تمام مسلمين به معاد جسمانى معتقدند ولى مشهور اين است كه
حكما، معاد جسمانى را قبول نداشته مىگويند، معدوم بعينه بازگشت نمىكند. چه مسلّم
است كه شرائط و اسبابى كه همراه پديدهها بودهاند، مانند: حركت دورانى فلك، زمان
[1] سوره معارج (70) آيه (43 و 44): روزى كه شتابان از گورها بيرون
آيند، در حالى كه در چشمهايشان نشانه خضوع و فروتنى است و آنها را خوارى و ذلت فرا
گرفته است گويا بسوى علائم مخصوصى در حركت خواهند بود.