(1074) 74- از سخنان امام (ع) است كه در باره رفتار نادرست بنى اميه، با ناراحتى تمام ايراد فرموده است.

إِنَّ؟ بَنِي أُمَيَّةَ؟ لَيُفَوِّقُونَنِي تُرَاثَ؟ مُحَمَّدٍ ص؟ تَفْوِيقاً- وَ اللَّهِ لَئِنْ بَقِيتُ لَهُمْ- لَأَنْفُضَنَّهُمْ نَفْضَ اللَّحَّامِ الْوِذَامَ التَّرِبَةَ (12060- 12043)

[ترجمه‌]

«بنى اميّه ميراث محمّد (ص) را (كه من خود وارث آن حضرت هستم) اندك اندك و با منّت به من مى‌دهند (چنان كه به هنگام دوشيدن شتر، شيرى كه حقّ بچّه شتر است مختصرى را به بچه شتر داده و بيشتر را براى خود برمى‌دارد).

بخدا سوگند اگر زنده بمانم و بر آنها دست يابم، بدان سان كه قصّاب شكنبه خاك‌آلود پر كثافت را بدور مى‌اندازد، بنى اميّه را از حكومت و فرمانروايى عزل كرده، طردشان خواهم كرد.»

[شرح‌]

(12104- 12061) بنا به روايتى جمله «الوذام التربة»، التّراب الوذمة آمده است، كه البتّه فرق چندانى در معنى ندارند.

سيّد رضى در معناى سخنان امام (ع) فرموده است منظور از ليفوّقوننى اين است كه اندكى از مال بيت المال را به من داده‌اند، چنان كه در هر مرتبه از دوشيدن‌