شتر، اندكى شير به بچّه حيوان مى‌دهند، و بدين قصد كه شتر اجازه دهد تمام شيرش را بدوشند. و «الوذام»، جمع «وذمة» احشاى داخلى حيوان، مانند شكنبه، جگر و امثال اينهاست كه به خاك آلوده شده باشد.

(12060- 12030) امام (ع) لفظ «تفويق» را براى بخشش اندك فرماندار كوفه سعيد بن عاص، استعاره آورده‌اند؛ وجه شباهت در هر دو مورد بخشش اندكى است كه در دفعات مكرّرى صورت مى‌گيرد چنان كه به بچّه شتر مختصرى از شير مادر را مى‌دهند و سپس او را كنار مى‌زنند و شير شتر را مى‌دوشند. باز مجددا بچّه شتر را مى‌آورند مختصرى از شير مادر را مى‌دهند و باز كنار مى‌زنند، و ما بقى شير شتر را مى‌دوشند حضرت مال اندكى كه از جانب امير كوفه براى وى ارسال شده بود به شير مختصرى كه به بچّه شتر مى‌دهند تشبيه كرده، و لفظى كه در دوشيدن شتر به كار مى‌رود براى بخشش مال اندك استعاره آورده است.

مقصود از «تراث محمّد (ص) فوايدى است كه به بركت وجود پيامبر (ص) براى مسلمين حاصل شد» كه در لغت به مال متروكه ميّت اطلاق مى‌شود.

پس از اظهار ناراحتى شديد از بر خورد نادرست سعيد بن عاص، سوگند ياد مى‌كند كه در صورت زنده ماندن، بنى اميّه را از رياست و حكومت بر مسلمين محروم خواهد كرد. كلمه «نفض» را براى دور كردن آنها از پايگاه قدرت، استعاره به كار برده است، بر كنار كردن بنى اميّه را از امور اجرايى تشبيه كرده است به آنچه قصّاب از احشا و اعضاى داخلى بدن حيوان را به دور مى‌اندازد و به خاك ماليده مى‌شود.

عباراتى كه از امام (ع) در اين كلام آمده است به روايت صحيح همين بود كه ما (شارح) نقل كرديم نقل دوّمى هم در مقام روايت شده است كه قابل قبول نيست.

روتايت ديگرى در باره اين كلام امام (ع) با كمى نقصان و زيادى به طريق‌