فرق ميان انتخاب راه روشن كه در شماره شانزده ذكر شد و همواره ملازمت بر طريقه و آشكار كه در شماره هيفده آمده است اين است، كه اوّلى امر به پيمودن راه روشن دارد و دوّمى به لزوم پيمودن راه و جدا نشدن از طريق مستقيم توجّه مى‌دهد بدين توضيح كه هر چند راه روشن باشد، امّا به دليل طول راه و پرخطر بودن آن پوينده مدام، رو در روى شيطان قرار دارد و خوف لغزش و گمراهى منتفى نيست، پس لزوما بايد از دليل و برهان چراغى روشن و فروزان به همراه داشته باشد و هرگز از آن مسير منحرف نشود.

(12029- 12021) 18- مؤمن فرصتها را غنيمت مى‌شمارد: يعنى چند روزه دنيا كه فرصتى براى كارهاى نيك دارد پيش از فرا رسيدن روز حساب و قيامت آنها را انجام دهد، كه پس از مرگ انسان قادر به انجام هيچ كار نيكى نيست.

19- مرد خدا بر مرگ پيشدستى مى‌كند. يعنى قبل از آن كه مرگ فرا رسد و اعمال خير او را قطع كند كارهاى لازم و خيرات و حسنات بجا مى‌آورد و با دست پر به استقبال مرگ مى‌رود.

20- از اعمال نيك، زاد و توشه بر مى‌گيرد. امام (ع) زاد و توشه آخرت را به جاى اعمال نيك استعاره آورده‌اند وجه استعاره ميان اين دو را قبلا توضيح داده‌ايم.

امام (ع) در صدر و ذيل عبارات «ركب الطريقة الغراء» و لزم محجّة البيضاء اغتنم المهل- و بادر الأجل و تزوّد من العمل و ... رعايت سجع متوازى را نموده است در بعضى از فرازها حرف عطف را ذكر و در برخى حذف نموده، رعايت اين تناسب براى اهل فن نهايت بلاغت و سخنورى است.