دور بودن از منهيات شرعى است. با اين عبارت توجّه مى‌دهند كه لازم است مؤمن از آنچه عقاب‌آور است و در قيامت موجب كيفر مى‌شود بر حذر باشد.

10- امور ناپايدار و فانى شونده را كنار بگذارد. يعنى مال و زينت دنيا را بى‌اعتبار بداند و دل به رحمت حق متصل داشته باشد. اين فراز گفته امام (ع) اشاره به پارسايى و پاك شدن از موانع رحمت دارد دل به دنيا بستن باعث دور ماندن از غفران و رحمت الهى مى‌شود.

11- ثوابهاى اخروى را به عوض خوشيهاى دنيوى انتخاب كند. بدين توضيح كه در جوهر نفس خود، ملكات خير و صفات نيك را ذخيره كند. ضمير و باطن خود را به مطالعه انوار كبريايى حق تعالى سرگرم بدارد، تا آنچه از فيوضات خداوندى و نيكيها به وى مى‌رسد، دريافت كند، و بر اثر تكرار و تمرين و ممارست، ملكه نفسانى گرداند، زيرا نيكو عروضى است ثواب آخرت از نعمتهاى فانى و ناپايدار دنيا چنانچه كسى بتواند به دست آورد.

(12009- 12001) 12- با هواى نفسانى خود مبارزه كند. يعنى با خواسته‌هاى نفس امّاره كه همواره به بدى فرمان مى‌دهد و به كارهاى زشت دنيوى انسان را مى‌فريبد، مبارزه كند، و با هر خاطره بدى كه به قلبش القا مى‌كند مخالفت كند و مواظب خطرات نفس باشد، تا بتواند وسوسه‌هاى درونى را از ميان ببرد.

13- آرزوهاى بيجا و طولانى خود را تكذيب كند. يعنى آنچه را شيطان از آرزوهاى دور و دراز در نظرش مجسّم مى‌سازد و به دروغ وعده رسيدن به آنها را مى‌دهد، رها سازد و به اين دليل كه به آنها دست نخواهد يافت كنارى بگذارد و با مراقبت شديد، ريشه اين خواسته‌ها را بخشكاند، زيرا فريب شيطانى پياپى مى‌رسد، و انسان را لحظه‌اى آسوده نمى‌گذارد.

در جاى ديگر امام (ع) مى‌فرمايند: «از آرزوهاى دور، و دراز بر حذر باشيد، زيرا آرزوهاى طولانى مال التجارة احمقان است»