وعده عذاب خداوند در آيه شريفه قرآن مى‌اندازد كه فرمود: وَ مَنْ يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلَّا مُتَحَرِّفاً لِقِتالٍ أَوْ مُتَحَيِّزاً إِلى‌ فِئَةٍ فَقَدْ باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَ مَأْواهُ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ [1].

(11102- 11098) 11- «اى ياران من، جانهاى خود را پاك نموده صفا ببخشيد»؛ چه پاكى جان، مردن را كه نهايت پذيرش سختيها در جنگ است آسان مى‌كند، و به آنچه از زندگى دنيا پر ارزشتر است. نويد مى‌دهد، يعنى ثواب و اجر آخرتى كه به عوض زندگى دنياست فراهم مى‌آورد؛ كه صد البتّه از حيات دنيوى بسى پايدارتر است.

اين تشويق و ترغيب امام (ع) بمانند اين است كه به بخشنده مالى كه فراوان آن را دوست مى‌دارد و در عين حال در راه خدا انفاق مى‌كند گفته شود:

جان خود را در عوض آنچه كه از دست مى‌دهى پاك گردان، زيرا صدقه موجب ثواب دو چندان گرديده، آن را به عنوان خير و پاداش بزرگ در نزد خداوند ذخيره خواهى داشت.

از لحاظ قواعد نحوى، كلمه «نفسا» در عبارت امام (ع) به عنوان تميز منصوب آورده شده است. منظور از آن نفسى است كه بدن را اداره مى‌كند و مقصود از كلمه «انفسكم» در كلام امام (ع) شخصى است كه جان خود را در ميدان كارزار از دست مى‌دهد.

(11108- 11103) 12- «ياران من با سبك روحى به سوى مرگ بشتابيد.» زيرا مرگ بدون تكلّف و رنج و آسان گرفتن آن، ثبات قدم مى‌بخشد. آن كس كه مردن را بر خود سخت بگيرد، از جنگ وحشت پيدا كرده و به سرعت فرار مى‌كند.