امام (ع) پس از توصيه به يارانش به قدم در پيش گذاشتن و بدين سبب شمشيرها را به دشمن رساندن، نياز به تأكيد بيشترى در اين موضوع احساس كرده، با اضافه كردن مطلب ديگرى قلب آنها را با بيان دو حقيقت قوت مى‌بخشد:

اوّل آن كه خداوند آنها را مى‌بيند و كارهايشان را زير نظر دارد. با اين عبارت كه: «بدانيد شما در معرض ديد خدا هستيد.» لفظ «ب» در بعين اللّه، به منزله «ب» ضرب المثل معروف: انت منّى بمرأى و مسمع، مى‌باشد يعنى تو در محلّ ديدن و شنيدن من قرار دارى شخصت را مى‌بينم و صدايت را مى‌شنوم.

دوّم، يادآورى اين نكته است كه شما همراه پسر عموى رسول خدا صل اللّه عليه و آله هستيد. اين عبارت فضيلت و برترى آن بزرگوار را بيان مى‌كند و متذكّر اين حقيقت است كه فرمانبردارى از امام (ع) به منزله فرمانبردارى از پيامبر (ص) و جنگ با او جنگ با رسول خداست.

از رسول خدا (ص) روايت شده است كه فرمود: «يا على جنگ با تو جنگ با من است» پس اصحاب بايد در جنگ پاى فشرده استوار بمانند؛ بدان‌سان كه در راه خدا در ركاب پيامبر (ص) پايمردى داشتند.

(11097- 11084) 10- «ياران من، به هنگام شروع كارزار و هجوم بر خصم، پياپى و بى‌تأنّى و سستى، بر دشمن حمله كنيد و از فرار شرم داشته باشيد»، كه به دو دليل فرار از جنگ زشت است.

الف: براى بازماندگان ننگ و عار است كه نياكانشان چنان زبون و خوار بوده‌اند؛ آيندگان چوب اين بدنامى و ذلّت را خواهند خورد. در ميان عرب فرار از جنگ امرى بسيار زشت و ناپسند بوده است.

ب: فرار، از گناهان كبيره به حساب آمده موجب عذاب آخرت مى‌شود.

در اين عبارت امام (ع) آتش را به طريق مجاز، به جاى گناه كبيره به كار برده و فرار از جنگ را عذاب و كيفر آخرت ناميده است. با اين بيان پيروانش را، به ياد