(7921- 7904) سوّمين صفت كوفيان اين بود، كه همواره مورد بى‌اعتمادى امام (ع) بوده‌اند. بى‌اعتمادى نتيجه اخلاق بد، خلف وعده، و دروغگويى بوده كه اعتماد امام را از گفتار آنها سلب كرده بود.

چهارمين صفت ناپسند آنها به نظر امام (ع) اين بود كه كوفيان استوانه استوار و محكمى نبوده‌اند، كه رغبت حضرت را در پيكار با خصم برانگيزند و تكيه‌گاه خوبى براى مقابله با دشمن باشند. حضرت تعبير به «ركن» فرموده‌اند، «ركن»، به معنى تكيه‌گاه محكم و استوار است. گفته مى‌شود فلانى ركن شديدى است، اين جمله استعاره است از ركن الجبل، يعنى دامنه بلند كوه، از جهت مشابهتى كه ميان شخص پابرجا و پايدار و استوارى كوه وجود دارد كه هر دو مورد مى‌توانند پناهگاه خويش باشند، چنان كه خداوند متعال همين واژه را بدين معنا به كار برده است: قالَ لَوْ أَنَّ لِي بِكُمْ قُوَّةً أَوْ آوِي إِلى‌ رُكْنٍ‌ [1] ركن شديد: يعنى قوى و محكم كه شما را از آزار من باز مى‌داشت [ركن شديد در آيه مربوط به داستان حضرت لوط است كه در مقابل بدكاران قومش فرموده است‌] در ميان حضرت (ع) كه به مردم كوفه مى‌فرمايد: شما ركنى نيستيد، كه ميل كسى را به پشتيبانى خود جلب كنيد دلالت بر خوارى و ناتوانى آنها دارد.

پنجمين صفت آنان، كه حضرت بيان كرده اين است. كه ياران شرافتمندى نبوده‌اند كه بدانها احتياج پيدا شود. اين صفتى است براى توضيح ذلّت و خوارى كه از رذايل اخلاقى به شمار مى‌آيد.

(7958- 7922) به عنوان ششمين صفت كوفيان، حضرت آنها را به شترانى تشبيه كرده است كه ساربان خود را گم كرده باشند وجه شباهت در آنها اين است كه اگر از سويى مجتمع شوند، از سوى ديگر پراكنده مى‌گردند. اين تشبيه امام (ع) بر ناتوانى‌