شما در جنگ براى كسى كه به شما دل بسته باشد، زيان و نااميدى است. و آن كه به يارى شما به جنگ دشمن رود سودى نصيبش نخواهد شد.

(7071- 7033) پس از اين درد دل، نتيجه بدگمانى و بى‌اعتمادى به سخن آنها- به دليل مخالفت كردار با گفتارشان، و وعده‌هاى خلاف در باره قيام به همراه آن حضرت- را يادآور مى‌شود، و آن اين كه هرگز آنان را تصديق نمى‌كند زيرا آن كه كارى را فراوان انجام دهد، به آن شناخته مى‌شود و از مثلهاى عرب است كه: انّ الكذوب لا يصدق: «كسى كه زياد دروغ مى‌گويد تصديق نمى‌شود» و اين كه آن حضرت به يارى آنها طمع نبسته است، و اين كه دشمن را با وعده‌هاى آنها نخواهد ترساند، زيرا ترساندن دشمن با اين گونه ياران با توجّه به اين همه مخالفت و آگاهى خصم بر اين ضعف و سستى، سبب جرأت و تسلّط دشمن و اطمينان آن بر عدم مقاومت و پايدارى مى‌شود.

امام (ع) كلام خود را به طريق پرسش انكارى و توبيخ‌آميز، كه گوياى چگونگى خوارى و ذلّت حال آنها، در نپذيرفتن دعوت آن حضرت است با اين بيان: ما بالكم «شما را چه مى‌شود» ادامه مى‌دهد و از درمان بيماريى كه بدان گرفتار آمده‌اند، و چگونگى معالجه آنها مى‌پرسد كه: ما دوائكم و ما طبّكم، داروى شما چيست؟ و چگونه بهبود خواهيد يافت؟ تا شما را درمان كنم.

برخى از شارحان بر اين عقيده‌اند كه منظور حضرت از عبارت «ما طبّكم» عادت و رسوم آنها بوده است، ولى با توجّه به سبك سخن حضرت معناى اوّل نسبت به موضوع مناسبتر و شايسته‌تر است.

سپس آن بزرگوار كوفيان را، به تصور آنها از نيرومندى و قدرت دشمن متوجّه مى‌كند و مى‌فرمايد: آنها در شجاعت و شدّت عمل مردانى چون شما هستند. آنان مردانى استثنايى نيستند و بر شما فزونى و مزيتى ندارند. بنا بر اين ترس شما از آنها بيهوده است. دوباره امام (ع) سؤال توبيخى خود را تكرار مى‌فرمايد،