آنان را از امور ناشايست، و نفرت‌زا كه در عرف و شريعت نيز زشت بشمار مى‌آيد، در چند مورد بر حذر مى‌دارد.

1- گفتار بدون كردار آنها، كه اشاره به اعلام آمادگى براى نبرد، و به انجام نرساندن آن دارد، با اين عبارت كه اقولا بغير عمل: «آيا روش شما گفتار بدون عمل است!» اين عبارت يادآوريى است كه گفتار بدون كردار، سبب خشم و غضب در نزد خداوند مى‌شود. چنان كه در قرآن كريم به اين موضوع اشاره شده است: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ، كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ‌ [1].

به روايت ديگر معناى اين گفته امير مؤمنان (ع): «اقولا» بغير عمل» اين است؛ با زبانتان چيزى را مى‌گوييد كه در دلهاتان نيست و بدان اعتقاد نداريد، با اين كه باور قطعى نيست مى‌گوييد: ما آن را بزودى انجام مى‌دهيم.

احتمال ديگر اين كه معناى فرموده امام (ع) اين باشد، كه شما مى‌گوييد:

ما در برابر خدا اخلاص داريم و مسلمانيم، با اين كه لوازم اسلام و ايمان را نمى‌دانيد.

2- نكته دوّم در فرمايش حضرت بيخبرى و غفلت آنان بود كه از پارسايى سرچشمه نمى‌گرفت و بى‌توجّهى نسبت به مصالح و منافعى كه بايد مورد توجّ انسان قرار گيرد و اين بى‌خبرى و غفلت نهايت درجه نقص و تفريط ضدّ فطانت و هوشمندى است.

اين نوع بى‌توجّهى بر خلاف غفلت و بى‌خبرى ناشى از ورع و پارسايى مى‌باشد زيرا بى‌توجّهى به دنيا از روى پارسايى- اگر پارسايى را انجام كارهاى نيك و آمادگى دهنده براى آخرت بدانيم- به معاد انسانى سود مى‌دهد. بنا بر اين‌