راه باطلشان بازنگردند تيزى شمشير را به آنها حواله مى‌كنم.

فرشتگان بزرگوار نويسندگانى هستند كه آنچه ما انجام مى‌دهيم مى‌دانند و اعمال كسانى را كه به آنها گماشته شده‌اند در دفتر مخصوصى مى‌نويسند و در روز قيامت بدانها گواهى مى‌دهند.

(5197- 5186)

فرموده است: و من العجب بعثتهم الىّ ان ابرز للطّعان و ان اصبر للجلاد.

امام (ع) از تهديد آنها تعجّب مى‌كند زيرا آنها بر شجاعت و جنگجويى و صبر بر مشكلات او واقفند، اين سخن را امام (ع) به صورت استهزا و به عنوان تعجّب آورده است.

(5199- 5198)

فرموده است: هبلتهم الهبول‌

يعنى گريه كنندگان به حالشان گريه كنند. اين عبارت از كلماتى است كه عرب با آن نفرين مى‌كند.

(5209- 5200)

فرموده است: لقد كنت و ما اهدّد بالحرب و لا ارهب بالضّرب.

يعنى از جنگ و ستيز نمى‌ترسم.

(5220- 5210)

فرموده است: و انّى لعلى يقين من ربّى و فى غير شبهة من دينى.

اين جمله تأكيد امام (ع) است بر توانائى‌اش به جنگ و جذب دلهاى شنوندگان به اطمينان به اين كه وى بحق از جانب خداست تا در جنگ و ستيز با بينش كامل از او پيروى كنند زيرا وقتى كه انسان يقين كند كه امام (ع) بر حقّ است و ياور دين خداست شبهه باطل در چهره يقينش نيست و بر مقاومتش در سختيها افزوده مى‌شود و توانايى پيكارش افزون مى‌گردد و در ناخوشايندها ثابت قدم مى‌ماند.

بر عكس، آنها كه چنين نباشند با دل شبهه‌ناك به جنگ مى‌پردازند و چشم بصيرتشان پوشيده مى‌ماند، يا به متاع دنيا دل مى‌بندند و امور باطل آنها را رهبرى مى‌كند.

توفيق از خداوند متعال است. اين جا پايان جلد اوّل است و اوّل جلد دوّم اين كتاب را خواهيد خواند.