از خواسته‌هايشان در مورد خلافت است چنان كه مثلًا ما به دشمنان كه خواهان چيزى است مى‌گوييم: سوگند به خدا از آن چيزى نمى‌خورى و نمى‌آشامى‌

فرموده است: انّها لطيّبة نفسى بحجّة اللّه عليهم و علمه فيه‌

كلمه «نفسى» به عنوان بدل از ضمير متّصل به انّ، و يا به فعل مقدرّى كه تفسير كننده ضمير است منصوب مى‌باشد. و كلمه «حجّة اللّه» اشاره است به اوامر خداوند متعال بر لزوم پيكار با جمعيّت سركش، چنان كه خداوند متعال مى‌فرمايد:

وَ إِنْ طائِفَتانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُما فَإِنْ بَغَتْ إِحْداهُما عَلَى الْأُخْرى‌ [1].

بدين صورت هر امرى و نهى خداوند كه اطاعت نشود برهان حقّى است بر عليه انسان و هر برهان حقّى برهان خداست، يعنى من به اقامه برهان حقّى بر عليه آنها راضيم و به آنچه انجام مى‌دهند آگاهم. چه خوشنوديى براى خردمند كاملتر و چه پاكيزگى طينتى بزرگتر از اين است كه انسان پايبند حقّ باشد و دشمن او بر باطل و خارج از اطاعت خدا؟ و خداوند متعال بر آنچه هر نفسى انجام دهد نظارت دارد.

فرموده است: و انّى داعيهم فمعذّر ... الى قوله ناصر المؤمن‌

اين جمله امام (ع) واضح است و نياز به توضيح ندارد.

فرموده است: و ليس علىّ كفيل‌

يعنى من براى اين كه از آنها بگذرم و بدانها امان دهم، در صورتى كه توبه كنند، نيازى به ضامن ندارم. كلمات «شافيا» و «ناصرا» در جمله امام (ع) به عنوان تميز منصوب مى‌باشند.

فرموده است: و مع كلّ صحيفة شاهدها و كاتبها

«واو» ابتداى جمله حاليّه است و معناى جمله اين است: اگر مخالفان از