امام (ع) براى بطلان اين دو وجه دليلى نياورده است.

(4733- 4713) پس از توبيخ آنها امام (ع) متذكّر مى‌شود كه هر گاه در معناى قرآن تدبّر كنند و اسرار آن را دريابند و بر مشكلات و پيچيدگيهاى آن آگاه شوند جوابگوى همه مطالب خواهد بود، بنا بر اين بر آنها حرام است كه به سخنى كه مستند به قرآن نيست مبادرت ورزند. اين است معناى كلام امام (ع) كه فرمود: «ظاهر قرآن زيبا و شگفت‌انگيز است و همه اقسام زيباييهاى شگفت‌انگيز بيان را داراست و باطن قرآن عميق است كه جز صاحبان خرد و كسانى كه از جانب خدا با حكمت و فصل خطاب تأييد شده باشند به اسرار و حقيقت آن دست نمى‌يابند.

امور شگفت‌انگيز آن تمام نمى‌شود و نكات تازه آن اگر چه بر اذهان تيز و بر ديد ديدگان مى‌گذرد ولى پايان نمى‌پذيرد. تاريكيهايى كه از ظلمت جهل سرچشمه مى‌گيرند جز به جلوه انوار قرآن و درخشش اسرار آن بر طرف نمى‌شود.»

در چهار جمله پايان كلام امام (ع) سجع متوازى وجود دارد.