باطل حمله آورد و آن را از ميان ببرد كه باطل رفتنى است، و اين كار بر خدا مشكل نيست.

امام (ع) در اين كلام متوجّه مى‌دهد كه مردم همراه حق باشند و بدان قيام و عمل كنند تا حق به خاطر زبونى آنها از ميان نرود كه جبران آن برايشان ممكن نخواهد بود.

[فصل دوم‌]

شُغِلَ مَنِ الْجَنَّةُ وَ النَّارُ أَمَامَهُ- سَاعٍ سَرِيعٌ نَجَا وَ طَالِبٌ بَطِي‌ءٌ رَجَا- وَ مُقَصِّرٌ فِي النَّارِ هَوَى- الْيَمِينُ وَ الشِّمَالُ مَضَلَّةٌ وَ الطَّرِيقُ الْوُسْطَى هِيَ الْجَادَّةُ- عَلَيْهَا بَاقِي الْكِتَابِ وَ آثَارُ النُّبُوَّةِ- وَ مِنْهَا مَنْفَذُ السُّنَّةِ وَ إِلَيْهَا مَصِيرُ الْعَاقِبَةِ- هَلَكَ مَنِ ادَّعَى وَ خابَ مَنِ افْتَرى‌- مَنْ أَبْدَى صَفْحَتَهُ لِلْحَقِّ هَلَكَ عِنْدَ جَهَلَةِ النَّاسِ- وَ كَفَى بِالْمَرْءِ جَهْلًا أَلَّا يَعْرِفَ قَدْرَهُ- لَا يَهْلِكُ عَلَى التَّقْوَى سِنْخُ أَصْلٍ- وَ لَا يَظْمَأُ عَلَيْهَا زَرْعُ قَوْمٍ- فَاسْتَتِرُوا فِي بُيُوتِكُمْ‌ وَ أَصْلِحُوا ذاتَ بَيْنِكُمْ‌- وَ التَّوْبَةُ مِنْ وَرَائِكُمْ- وَ لَا يَحْمَدْ حَامِدٌ إِلَّا رَبَّهُ وَ لَا يَلُمْ لَائِمٌ إِلَّا نَفْسَهُ (4270- 4176)

[لغات‌]

(جادّه): بزرگراه (صفحه): جانب، مقابل (سنخ): اصل، اساس، مثبت، استوارى.

(ذات البين): حقيقت هر چيز (خيبة): به مطلوب دست نيافتن‌

[ترجمه‌]

«كسى كه بهشت و جهنم را در پيش رو دارد سرگرم امورى است (مردم در پيمودن اين دو راه به سه دسته تقسيم مى‌شوند) دسته‌اى (در زمينه بهشت) تلاش مى‌كنند و زود نجات مى‌يابند. و دسته‌اى حق را طالبند و اميدوار آمرزشند ولى كند حركت مى‌كنند و دسته‌اى ديگر در وظايف الهى كوتاهى دارند و بالاخره به جهنم در خواهند افتاد.

به راست و چپ رفتن گمراهى است و راه وسط جاده حقّ است كه كتاب‌