(1010) 10- از خطبه‌هاى امام (ع) است‌

: أَلَا وَ إِنَّ الشَّيْطَانَ قَدْ جَمَعَ حِزْبَهُ- وَ اسْتَجْلَبَ خَيْلَهُ وَ رَجِلَهُ- وَ إِنَّ مَعِي لَبَصِيرَتِي مَا لَبَّسْتُ عَلَى نَفْسِي وَ لَا لُبِّسَ عَلَيَّ- وَ ايْمُ اللَّهِ لَأُفْرِطَنَّ لَهُمْ حَوْضاً أَنَا مَاتِحُهُ- لَا يَصْدُرُونَ عَنْهُ وَ لَا يَعُودُونَ إِلَيْهِ (3623- 3585)

[لغات‌]

(استجلاب): به معناى جمعيّت است (البصيرة): عقل (افرطت الحوض)، پر كردم حوض را (ماتح): آب كش، گاهى ماتح با مائح اشتباه مى‌شود و آن به معناى كسى است كه در اندرون چاه مى‌رود و دلو را پر آب مى‌كند.

(الصدور): بازگشت از آب آوردن يا غير آن كه در مقابل ورود است و آن به معناى بازگشت به آن است.

[ترجمه‌]

«بدانيد كه همانا شيطان حزب خود را جمع كرده و سواره نظام و پياده نظام لشكرش را فراهم آورده است. همانا من بصيرتى دارم كه از من جدا نمى‌شود، حق را بر خود نپوشيده‌ام و آن هم بر من پوشيده نشده است. سوگند به خدا براى آنان حوضى را پر كنم كه خود آب آن را بكشم بطورى كه هر كه در آن حوض در آيد به هلاكت رسد و هر كه از آن حوض بيرون آيد ديگر به سوى آن باز نگردد.»