(وهن): ضعف و سستى (سخط): خشم و غضب (اعترتهم): آنها را فرا گرفت.

(نظرة): مهلت دادن (جذل): شادمانى دنيوى (اغترّه): غافل ساخت او را و با او به رقابت پرداخت، زيرا او را سزاوار آن مقام نمى‌دانست.

(عزيمة): به چيزى همت گماشتن (اهباط): فرود آمدن‌

[ترجمه‌]

«پس از آن كه خداوند سبحان آسمان و زمين و فرشتگان را آفريد، از قسمتهاى مختلف زمين سخت و نرم و خاك شور و شيرين قسمتى برگرفت و با آب رحمت ناخالصى آن را گرفت و سپس آن را با رطوبتى درآميخت تا به قوام آمد و از آن صورتى كه داراى پيوستگى و گسستگى اعضا و اقدام بود بيافريد. آن را خشكاند تا حدّى كه قسمتهاى مختلف آن در ارتباط و پيوستگى با هم محكم و استوار و قابل انعطاف شد و آن را تا مدّت معيّنى همچنان باقى گذاشت، آن گاه از روح خود در آن دميد و به صورت انسان در آورد داراى قواى مختلف ذهنى، فكرى كه در اشياء تصرف كند و اعضايى كه بتواند آنها را به خدمت گيرد، ابزارى كه در امور از آنها استفاده كند، شناخت و معرفتى كه بين حق باطل فرق بگذارد، قواى چشيدن و بوييدن و لمس كردن به او عطا كرد، طينتهاى گوناگون مانند سفيدى استخوان و سرخى خون و حالات متضاد، اخلاط متباين از گرمى و سردى و خشكى و ترى به او بخشيد. و امانتى را كه زمينه سجود فرشتگان بر آدم شد در نهاد او قرار داد و فرشتگان را به تكريم و تعظيم آدم فرا خواند و فرمود آدم را سجده كنيد، همه ملائكه او را سجده كردند مگر ابليس كه خودخواهى بر او عارض شد و بدبختى بر او چيره گرديد و به خاطر اين كه خلقتش از آتش بود خود را بزرگ و آدم را كه از خاك آفريده شده بود سبك و پشت شمرد.

در مقابل اين سركشى سزاوار خشم خدا شد و آزمايش او سخت شد و به خاطر پاداش عبادات خود، تقاضاى عمر جاويد كرد، خداوند در پاسخ او فرمود:

«تا زمان معيّن از مهلت يافتگانى». پس از آن خداوند آدم (ع) را در سراى بهشت‌