شما را مى‌ترساند» آنها در پاسخ مى‌گويند: «آفريدگارا اگر مردم روى زمين از عزّت و عظمت تو چنان كه ما آگاهيم آگاه باشند هيچ خوردنى و آشاميدنى براى آنها گوارا نخواهد بود و در بستر، آرام نمى‌گيرند و سر به صحرا مى‌گذارند و مانند گاو خروش برمى‌آورند».

چون بال براى پرندگان و انسان عبارت است از محل قوّت و قدرت و هيبت، صحيح است كه براى فرشتگان استعاره آورند و عبارت باشد از كمال قوّت و قدرتشان كه در حوزه قدرت و عظمت خداوند پرواز مى‌كنند و به واسطه آنها كمال مخلوقات پايين تأمين مى‌شود و صحيح است كه بالهاى فرشتگان به كثرت و قلّت توصيف شود، اين كنايه است از تفاوت نزديكى آنان به خدا و اين كه كمال بعضى از بعضى ديگر بيشتر است و چون لفظ اجنحه را براى فرشتگان كنايه آورده است. لازمه‌اش آن است كه آنها را به فرشتگان تشبيه كرده باشد، چون هنگامى كه پرندگان بالهاى خود را مى‌بندند شبيه انسان مى‌شوند كه در جامه خود پيچيده باشد و از طرفى بال فرشتگان كه عبارت از كمال ارزش و علومشان است و در رسيدن به راز و رمز مخلوقات ناتوان و از پرواز به سوى جلال و عظمت خداوند درمانده و مانند اين است كه بالشان بسته است، پس بسته بودن بال فرشتگان را امام (ع) به جامه پيچيده شده تشبيه و لفظ تلفّع را براى آن استعاره آورده است و همه اين مفاهيم را براى كمال خضوع فرشتگان و تحت امر بودنشان و ناتوانى آنان از نگريستن به عرش كنايه آورده است.

اگر سؤال شود كه شما گفتيد: مقصود از فرشتگان راكع حاملان عرش مى‌باشند. پس چگونه صحيح است كه اين دسته از فرشتگان نيز حاملان عرش باشند چون فرشتگانى كه پاهايشان در عمق زمين و گردنهايشان فراتر از آسمانهاى هفتگانه و كرسى و عرش باشد، با اين وصف چگونه مى‌توانند راكع هم باشند.