دهد كه سبب نگرانى او شود به آفرينش پرداخت بدون اين كه مخلوقات سابقه‌اى داشته باشند. هر يك از اشياء را به زمان معيّن اختصاص داد و اشياء متضاد را الفت بخشيد و طبيعت و لوازم هر چيز را به آن بخشيد و آن را همراه اشياء قرار داد، در حالى كه قبل از آفرينش آنها به حالشان آگاه بود و به حدود وجودى آنها احاطه كامل داشت و به نشانه‌هاى پيوسته آنها دانا بود. سپس خداوند فضاى بى‌نهايت را شكافت و اطراف و جوانب آن را باز كرد و طبقات زيرين هوا را آفريد، و در آن آبى جارى ساخت كه امواجش متلاطم و ارتفاعش زياد و روى هم مى‌غلتيد و آن را بر پشت باد تند و پر سر و صدا كه هر چيز را از جا مى‌كند سوار كرد. و به باد فرمان داد كه آب را از هر سو جمع كرده و باد را بر متراكم كردن آب توانايى بخشيد و آبها را تا حدّ معينى به هم نزديك ساخت، هوا در زير باد شكافته مى‌شد و آب از بالاى باد جارى مى‌گشت، سپس خداوند سبحان باد ديگرى آفريد كه قدرت بارورى نداشت و هميشه مى‌وزيد و وزش آن را تند قرار داد و مكان پيدايش و شروعش را دور قرار داد، سپس به آن باد فرمان داد كه آب انباشته را به حركت در آورد و موج دريا را بر انگيزاند، پس آن باد آب را مانند جنبانيدن ظرف شير به منظور گرفتن روغنش به هم زد [1] و در فضا تند بر آن وزيد. قسمت بالاى آب را به انتها و قسمت ساكن آن را به متحرّك آميخت تا بالا و پايين آب كاملا مخلوط شد و بر بالاى آن كفى ظاهر ساخت، سپس آن كف را در فضاى شكافته و جوّ وسيع بالا برد و از آن كف هفت آسمان را آفريد، و در زير آسمانها موجى بيافريد آن سان كه ريزش نكند و بر بالاى آن سقف و فضاى وسيع و بلندى قرار داد و بدون ستونى آن را بپاداشت و بدون نگهدارنده‌اى چون ريسمان و ميخ آن را منظّم ساخت. سپس آسمانها را با زيور