نپوشيد علي ذمّ دنيا ز مردى‌

بفرمود با وى تو دانى چه كردى؟

تو خوردى فريب جهان فريبا

به بيهودگيهاش دلدادى آيا؟

تو او را بجرم و خطا دركشيدي؟

و يا جام جرمت ز دستش چشيدى؟

ز كى از تو دل برده دنياى زيبا؟

فريب تو كى داده است آن فريبا؟

فريبد بپوسيده گور نيايت؟

و يا مرقد خاكى ما مهايت؟

نديدى كه در بستر مرگ آنان؟

تلاشي نمودى براشان فراوان‌

بر آوردى از آستين دست قدرت‌

بجستى تو درمانشان را بهمّت‌

پزشكان طلب كردى از بهر آنها

نبردند سودي نه از تو نه زانها

نشد گريه‌هاى تو درمان دردى‌

نه زان شفقت و مهركارى تو كردى‌

اجابت نشد بهر آنها دعايت‌

نكردى دفاعي از آنان بقوّت‌

برايت مجسم نمود است دنيا

سرانجام كار خودت را چه آنها

تو دنيا نگر خانه راستى‌

بر آن كس كه جويد در آن راستى‌

بود خانه عافيت بهر آن‌

كه فهمد چه بازى كند اندر آن‌

بود خانه بى‌نيازى هر كس‌

كه جويد در آن توشه روز واپس‌

بود خانه پند گر تو پذيرى‌

زهر جنبشش مى‌شود پند گيرى‌

أحبّاء حق راست پاكيزه مسجد

براى ملائك مصلّا و معبد

بود مهبط وحى حق خدايش‌

تجارت گه بيغش اوليايش‌

در آن كسب رحمت نمايند و غفران‌

وز ان بهره گيرند مينوى رضوان‌

چه كس مى‌نمايد ز دنيا نكوهش‌

كه اعلام تفريق كرد است و كوچش‌

خبر داده از مرگ خود باتبارش‌

چه دشمن شمارى تو او را چه يارش‌