على را يكى يار همگام بود

ضرار بن ضمره ورا نام بود

بچرخيد چرخ و كشاندش بزور

بدرگاه بن حرب نيرنگ پور

از او خواست وصف على را بجد

بپاسخ برآمد، يل و مستعد

بگفتا گواهم كه خود ديدمش‌

بيك ايستگاهى و سنجيدمش‌

شب افكنده صد پرده نيلگون‌

سراسر جهان در سكوت و سكون‌

على بر سر پا بمحراب خويش‌

نظر سوى حق است پاكش بريش‌

چنان در تلاطم كه مارش زده‌

سرشكش رخ غمگسارش زده‌

بدنيا همي گفت از من بدور

مكن عرضه خود را بمن اي شرور

كرشمه بمن مى‌فروشي برو

نيايد چنين روزت اندر گرو

بدورى ز من ديگري را فريب‌

نخواهم ز تو حاجت و نى نصيب‌

طلاق تو دادم سه بار و ديگر

ندارم رجوعى برايت بسر

كه عيش تو كوتاه و قدرت زبون‌

تو را آرزو كوچك و سرنگون‌

صد افسوس زين توشه كم مرا

و زين راه پر طول و پر خم مرا

سفر بس دراز است و پر ترس و بيم‌

ورودم بدرگاه حق بس عظيم‌