ثانيا: لازمه آن عدم وجود امام در زمان طولاني مي‌باشد; كه علاوه بر مخالف بودن اين امر با مفاد روايت متواتر "من مات و لم يعرف امام زمانه ..."[1] در همين كتاب ثابت خواهد شد كه وجود امام در همه زمانها لازم و ضروري است .

ثالثا: فرض زنده نمودن از فرض زنده ماندن شخص زنده طي قرنهاي متمادي به استبعاد و انكار نزديك تر است ; و اگر براي نويسنده اعتقاد به زنده ماندن حضرت مهدي (عج) مشكل باشد اعتقاد به زنده نمودن امام حسن عسكري (ع) پس از قرنها مشكل تر خواهد بود.

رابعا: در بين روايات دليلي بر چنين فرضيه اي وجود ندارد.

5 - اينكه حضرت مهدي (عج) فرزند امام حسن عسكري (ع) است و متولد شده و سپس از دنيا رفته است . اين امر نيز با روايت : "من مات و لم يعرف امام زمانه ..." كه از طرق اهل سنت نيز نقل شده است مخالف است .

علاوه بر اينكه اين فرضيه مخالف اتفاق علماي شيعه و سني است و گمان نمي رود كسي كه به روايات فريقين اندك آشنايي داشته باشد ملتزم به آن شود.

پس راهي جز فرض زنده و غايب بودن حضرت مهدي (عج) وجود ندارد. وانگهي اگر نويسنده زنده و غايب بودن آن حضرت را نپذيرد، حداقل بايد در اين امر توقف كرده و سكوت نمايد، نه اينكه بدون دليل به انكار آن شتاب ورزد; زيرا اين نحو انكار خود از مصاديق بارز خرافه و خروج از مناظره منطقي و اسلوب علمي است .

---