(درهم) ده هزار درهم و بر اهل يمن دويست حله مقرر نمود. ليكن در ذيل روايت عبدالرحمن مي‌گويد از امام صادق (ع) در مورد كلام ابن ابي ليلي پرسيدم، فرمودند: علي (ع) مي‌فرمودند: ديه هزار دينار (و قيمت هر ديناري ده درهم مي‌باشد) و ده هزار (درهم) براي اهل شهرها و بر باديه نشينان صد شتر و بر روستائيان دويست گاو يا هزار گوسفند مي‌باشد.[1] و ظاهر ذيل نفي حله است . و در روايت جميل بن دراج بدون نقل از معصوم مي‌گويد: ديه، هزار دينار يا ده هزار درهم است و از دارندگان حله، حله گرفته مي‌شود و از دارندگان شتر، شتر و از دارندگان گوسفند، گوسفند و از گاوداران گاو گرفته مي‌شود."[2] در اين روايت علاوه بر اينكه بر حسب ظاهر نظر شخصي جميل است و از امام (ع) نقل نشده، مقدار ديه نيز در چهار نوع آن مشخص نشده است .

يادآوري مي‌شود: حله به عنوان يكي از انواع شش گانه ديه علاوه بر اينكه در روايت جميل ذكر شده در صدر روايت منقول از ابن ابي ليلي نيز مذكور است (روايت دسته هفتم); ولي از امام (ع) نقل نشده است . و ابن ابي ليلي از فقهاي عامه است و نظر او جز آن مقدار كه مورد تأييد امام صادق (ع) مي‌باشد حجت نمي باشد. پس در حله روايتي از امام (ع) نداريم .

---