اكراه اقرار مي‌گيرند و آن را مدرك حكم قاضي قرار مي‌دهند، برخلاف نظر و سنت شرع مقدس مي‌باشد.

همچنين در روايات باب 14 از ابواب زنا از وسائل الشيعة آمده است : هنگام رجم زن زناكار محصنه بيشتر از نصف بدن او نبايد در گودال باشد، اما مرد زناكار محصن تا شانه ها در گودال قرار مي‌گيرد. و نيز سنگهايي كه اصابت مي‌شود مطابق روايات همين باب، سنگريزه باشد نه درشت . از لحن اين روايات فهميده مي‌شود كه زن به خاطر ضعف بنيه جسمي كه نسبت به مرد دارد نبايد بيشتر از نصف بدنش در گودال باشد تا بتواند فرار كند. و سنگها نيز نبايد بزرگ و به شكلي باشد كه كشنده باشند، زيرا در اين صورت حق و فرصت فرار از آنان از بين مي‌رود.

و در روايت 6 باب فوق آمده است : كسي كه مورد حد رجم و ضرب (جلد) واقع مي‌شود نبايد صورت او مورد حد واقع شود و بايد از پشت بر او حد جاري گردد. روشن است كه اجراي حكم رجم به اين روش با داشتن فرصت فرار براي او مناسب تر است زيرا اگر هدف شارع كشتن قطعي شخص مورد رجم بود اين هدف با رجم صورت و پيشاني و از پيش رو زودتر حاصل مي‌شد چون امكان اصابت سنگها به قلب و دو طرف پيشاني كه از مواضع حساس بدن مي‌باشند بيشتر بود و از پيش رو هم كمتر فرصت فرار پيدا مي‌نمود، در نتيجه زودتر فوت مي‌شد. و در مجموع خيلي بعيد است كه احكام مذكور تعبد محض باشد به نحوي كه رمز و فلسفه آن غيرقابل درك باشد.