بحث و گفتگوي فقها اعم از شيعه و يا سني بوده است، و پيش از اين ملاحظه شد كه كلمه "باغي" به كسي كه بر امام عادل (در مقابل امام جائر) خروج و شورش كند تفسير مي‌شود. اما در مورد اينكه آيا شورش عليه امام معصوم مراد است يا مطلق امام عادل پس از تحقق امامت شرعي او، دو نظر وجود دارد كه به نظر مي‌رسد نظر دوم [ امام عادل ] موجه تر باشد. درباره حكم مبارزه با باغيان علاوه بر اجماع و ادعاي عدم خلافي كه در مسأله شده قرآن كريم و روايات نيز دلالت دارند، كه از آن جمله آيه و روايات ذيل را مي‌توان يادآور شد:

1 - (و ان طائفتان من المؤمنين اقتتلوا فاصلحوا بينهما فان بغت احداهما علي الاخري فقاتلوا التي تبغي حتي تفئ الي امرالله [1] اگر دو طايفه از اهل ايمان با يكديگر به جنگ و نزاع برخيزند شما در ميان آنان صلح برقرار كنيد، و اگر يك دسته از آن دو با ديگري ستم كرد با طايفه ظالم و باغي قتال كنيد تا به امر خدا باز گردد.)

ظاهرا اينكه به هركس كه خروج بر امام نمود باغي گفته مي‌شود از همين آيه گرفته شده، و ضرورت مبارزه با آنان نيز از همين آيه استنباط شده است .البته ممكن است كساني استدلال به اين آيه را مورد خدشه قرار داده و بگويند: اين آيه مربوط به نزاع دو دسته و دو طايفه از مؤمنان با يكديگر درباره مسائل جزئي است، نه در ارتباط با خروج و شورش يك دسته و طايفه عليه امام . كه البته به وضوح سخن اينان بي اساس است ; زيرا اولا: تعبير دو طايفه كه در آيه آمده بي ترديد بر لشكر امام و لشكر گروه و شخص باغي نيز صدق مي‌كند(چون كه اينان دو طايفه از مؤمنين هستند). ثانيا: هنگامي كه دفع طايفه طاغي و شورشگر عليه طايفه ديگر واجب و لازم باشد، به طريق اولي دفع طايفه شورشگر عليه امام مؤمنين لازم و واجب مي‌باشد و اين اولويت قطعي است .

البته اين نكته نيز ناگفته نماند كه در آيه شريفه از طايفه باغي و شورشگر به شكل "مجازي" و به اعتبار حالت قبل از شورش تعبير به مؤمن شده است .[2]

---