دليل بر اين كه خداوند غرض و هدف دارد اين است كه :

اولا: فرض اين است كه خداوند حكيم است و هيچ حكيمي بدون غرض فعلي را انجام نمي دهد; و نويسنده، خود در نقد دليل حكمت اين معنا را تصديق كرده و نوشته است : "لازمه منطقي حكمت الهي اين است كه از آفرينش هرموجودي هدفي داشته باشد." چرا كه اگر خداوند غرضي نداشته باشد فعل او مستلزم چند امر زير است :

1 - بيهوده و عبث باشد; كه نويسنده خود تصريح كرده است كه خداوند حكيم كار عبث و بيهوده انجام نمي دهد.

2 - در كارش مجبور باشد.

3 - ناخودآگاه عمل كند.

روشن است كه ساحت خداوند از اين نواقص مبرا مي‌باشد; چون او كمال مطلق است .

ثانيا: هر عاقلي در كارهايش هدف و غرض دارد و "غرض مند بودن" براي انسان صفتي كمال است كه به آن دست يافته است . اين صفت كمال يا بدون علت و مؤثر در انسانها پديد آمده است، كه نويسنده قبول دارد هيچ پديده اي بدون علت و مؤثر پديد نمي آيد، يا علت و مؤثري دارد كه اين صفت كمال و همه اوصاف كمال بايد به او بازگردد; و او خداوند است كه منشاء همه كمالات عالم هستي است . البته دلايل ديگري نيز در اين رابطه وجود دارد كه در جاي خود ذكر شده است .