قاعده لطف تقريرهاي گوناگوني دارد كه بعضا قابل نقد و اشكال مي‌باشد و بعضي از آنها محكم و غير قابل اشكال است، اما نويسنده توجهي به آنها نكرده است . از جمله آنها تقريري است كه مرحوم خواجه نصيرالدين طوسي در كتاب "تجريد" دارد و مي‌فرمايد: "اللطف واجب لتحصيل الغرض به";[1] يعني لطف بر خداوند واجب است (ارسال رسل) زيرا غرض او با لطف او حاصل مي‌شود.

اين استدلال بر مقدماتي استوار است :

الف - اين كه خدايي هست . اين مقدمه در جاي خود ثابت شده است و نويسنده نيز در كلمات خود آن را قبول كرده است .

ب - موجودات عالم و ازجمله انسان مخلوق خداوند هستند، و وجود خالق و مؤثري ديگر در عالم هستي محال است ; زيرا به معناي پذيرش محدوديت براي خداوند است، و خداي محدود، نيازمند است و نيازمند، خدا نيست ; خداوند غني بالذات و علة العلل است .

ج - خداوند از آفرينش موجودات و ازجمله انسان، غرض و هدفي دارد و منظور از غرض و هدف، مقصد نهايي و غايتي است كه خالق براي مخلوقاتش دارد.

---