افرادي با وسايط نمايندگان او هدايت مي‌شدند; و اين معنا در مورد پيامبران اولواالعزم كه شريعت آنان براي همه مردم زمانشان بوده كاملا واضح است .

4 - نكته چهارم اين كه پيام انذار و تبشير پيامبراسلام 6 در زمان حيات آن حضرت در حد مقدور گسترش يافت و به بسياري از مردم آن زمان رسيد و تعداد زيادي ايمان آوردند و تعدادي نيز يا در اثر قصور يا تقصير ايمان نياوردند. آنهايي كه حقانيت دين اسلام برايشان روشن و مبرهن شده بود و از روي عناد و جحد ايمان نياوردند كافر محسوب مي‌شوند و عذري نزد خداوند ندارند.[1] و آنهايي كه در اثر قصور موجود در خودشان يا در نحوه ابلاغ پيام اسلام نتوانستند به حقانيت آن آگاه شوند و بر دين و مسير سابق خود ماندند پيش خداوند معذورند و از نظر قرآن نيز كافر محسوب نمي شوند، زيرا به نظر قرآن و لغت، كفر به معناي پوشاندن چيزي است و كسي كه بدون تقصير حقانيت اسلام برايش روشن نشده است و در ترديد يا جهل مركب به سر مي‌برد حقيقتي را نپوشانده است ; البته از مزاياي معنوي و آخرتي اسلام نيز محروم مي‌باشد، و اين محروميت يك امر طبيعي است و گناهي بر آن مترتب نيست .

---