رساندن انسانها به كمال يعني هدف نهايي از خلقت آنان است و اين كمال در دنيا تحقق پيدا نمي كند. پس بايد در رتبه اول لزوم معاد از راه عدالت و حكمت خداوند ثابت شود تا بتوان موضوع سعادت و شقاوت را مطرح نمود.

و ثانيا - نويسنده كه با يك درجه تنزل، وجود اصل معاد را قبول كرده است بايد منطقا بهشت و جهنم را نيز بپذيرد; زيرا ظهور معاد جز در بهشت و جهنم متصور نيست، و مفاد دليل عقلي بر معاد نيز اثبات بهشت و جهنم است كه جاي پاداش خوبان و مجازات بدان و ظالمان است .

عدم قدرت عقل بر درك تمام خوبيها و بديها

نويسنده در نكته سوم خود با يك تنزل ديگر مي‌گويد:

"با صرف نظر از نكات فوق، مي‌توان فرض كرد كه سعادت و شقاوت آخرت، نتيجه عمل كردن و يا عمل نكردن به مقتضاي عقل و فطرت و وجدان بشري است . به عبارت ديگر حتي اگر با دليل عقلي و پيشيني، وجود زندگي پس از مرگ و پاداش و كيفر اخروي در اثر اعمال دنيوي را بتوان اثبات كرد، نتيجه چنين دليلي بيش از اين نمي تواند باشد كه انسانهاي خوب سعادتمند و انسانهاي بد، شقي مي‌شوند. لكن اين مقدار براي اثبات ضرورت بعثت پيامبران كافي نيست، زيرا شناخت خوب و بد و يا عدل و ظلم از عهده عقل