مستحب است انسان هر وقت به ياد فردي كه از دنيا رفته افتاد بگويد: (انا لله و انا اليه راجعون); و نيز مستحب است براي او قرآن بخواند.

به چند حديث در اين باره توجه نماييد:

1 - امام صادق (ع): "هر مؤمني كه به بلا و سختي دچار شود و در راه تحمل آن شكيبايي و استقامت به خرج دهد همانند اجر هزار شهيد براي وي خواهد بود".[2]

2 - امام صادق (ع): "همانا خداوند عزوجل وقتي بنده اي را دوست داشته باشد بهترين فرزند او را گرفته و پيش خود مي‌برد".[3]

3 - امام صادق (ع): "ثواب (تحمل مصيبت) فرزندي كه پيش از انسان از دنيا برود از ثواب هفتاد فرزندي كه بعد از او باقي بمانند و همگي در راه خدا شمشير زده و جهاد نمايند براي انسان بيشتر است".[4]

سوم : انسان در مرگ خويشان و عزيزانش نبايد جزع و فزع نموده و سخني بگويد يا كاري انجام دهد كه معنايش نارضايتي از قضا و تقدير خداوند متعال باشد; ولي گريه و نيز نوحه سرايي در صورتي كه مشتمل بر مطالب زشت و باطل نباشد اشكال ندارد; در روايتي از حضرت صادق (ع) نقل شده است كه حضرت ابراهيم (ع) از خداوند تقاضاي فرزندي نمود كه دختر باشد تا پس از مرگش براي او گريه نمايد.[5]

در حديث ديگري از حضرت باقر(ع) نقل شده است : "همانا زن در ماتم و مصيبت نيازمند نوحه سرايي است تا بدين وسيله اشكش جاري شود; ولي نبايد در ضمن نوحه سرايي كلمات باطل بگويد و نيز نبايد هنگامي كه شب او را فرا گرفت فرشتگان را با نوحه سرايي خويش مورد اذيت قرار دهد".[6]

---