[1] در اين آيه شريفه به مسأله حسن و قبح عقلي كه در علم كلام قديم و جديد مورد بحث است اشاره شده است، و دلالت دارد بر اين كه انسان به وسيله الهام و به حسب فطرت و خلقت الهي قادر است خوبي ها و بدي ها را درك كند و فجور و تقوا و عدالت و ظلم را تشخيص دهد. بنابراين اختلاف افراد و جوامع بشري در تشخيص عدالت و ظلم و خوبي ها و بدي ها اغلب مربوط به مصاديق و موارد عدل و ظلم است نه اصل آنها.
[2] سوره قصص (28)، آيه 7 .
[3] سوره نحل (16)، آيه 68 .