آبرو بخشيد دين را از فروغ معرفت
با دلى عين عطوفت، دشمن بيداد بود
روح عريان صداقت، طائر مخمور قدس
بال پرواز رشادت، نغمه ارشاد بود
بر رُخ آيينه فامش داشت نور رهبرى
كهكشان سبز اين منظومه را بنياد بود
در نگاهش موج مىزد آبى جاويد اشك
«سيد گلپايگانى» جلوه شمشاد بود
چون شفق در امتداد مرز معنا پر كشيد
«صافى» ي[1] شوريده ماند از دُرد پاكش ياد بود
[1]. اشاره به حضرت آيت اللّه العظمى آقاى حاج شيخ لطف اللّه صافيى گلپايگانى است.