وسايل كار و سهولت عمل به او داده، و عظمت ملك آخرت و نعمت بهشتى و جاودانگى آن و همچنين عظمت خشم خدا و زشت شمردن او عمل كسى را كه در برابر عملش مزد بخواهد، همه اينها را به خاطر بياورد، و بداند كه در پى اظهار عمل بودن باعث محبوبيت در نزد ديگران و سقوط در پيشگاه خداست، و بگويد:

چگونه چنين عملى را به بهاى ستايش مردم بفروشم در صورتى كه آنان عاجز و ناتوانند و روزى و عمر من به دست آنها نيست. و اين را در قلب خود پذيرا باشد، و سزاوار نيست كه دلش را تضعيف كند، و بگويد: تنها افراد قوى، مى‌توانند اخلاص داشته باشند، امّا افراد ضعيف، توان چنين كارى را ندارند و در نتيجه تلاش براى داشتن اخلاص را ترك كند، و اين خود از نادانى است، بلكه بايد براى اخلاص در راه خدا، تا آنجا تلاش كند كه عملى را جز براى رضاى خدا انجام ندهد، زيرا خداوند جز عمل خالص را پذيرا نيست، و اين هم براى كسى ممكن است، پاكان، يا زيركان، ناتوان از آن نيستند، پس همّت در اين باره بر هر مكلّفى واجب است، و لازم است چنان حالتى داشته باشد كه اگر در حال عبادت تمام مردم از عبادت با خبر شدند، نه بر خشوع او افزوده شود، و نه به جهت اطّلاع مردم، خوشحال شود، و اگر به طبع بشرى كمى در دل خوشحال شد، بكوشد تا با نيروى عقل و ايمان دست رد به سينه آن بزند، و دلش را متوجه مردم نسازد، جز خطورهاى كم رنگى كه زدودن آنها از دل زحمتى نداشته باشد، بنا بر اين از جمله نشانه‌هاى راستى، در اين مورد، آن است كه اگر او دو دوست دارد يكى توانگر و ديگرى تنگدست، از ديدن توانگر، نشاط بيشترى براى پذيرايى او پيدا نمى‌كند، مگر آن كه دوست توانگرش را به سبب علم، يا تقواى بيشترى كه دارد، احترام كند. نه به خاطر توانگريش، پس هر كه آرامشش با ديدن توانگران بيشتر باشد، رياكار و يا پر طمع است، اگر نه، نگريستن به تنگدستان ميل به آخرت را افزايش داده، و به دلها آرامش مى‌بخشد، و نگريستن به توانگران چنين نيست! پس چگونه آرامش او به ديدن توانگران بيش از تنگدستان است، و اگر گراميداشت توانگر پيش تو-