خشوع در دلهاست. يكى از بزرگان، مردى را در مسجد ديد كه در سجده‌اش مى‌گريد، گفت: اى مرد چه خوب بود كه همين گريه را در خانه‌ات داشتى.

امير مؤمنان فرمود: رياكار سه نشانى دارد: وقت تنهايى كسل و در بين مردم با نشاط است، وقتى كه تعريفش كنند، بر عملش بيفزايد امّا بهنگام نكوهش مردم، از عملش مى‌كاهد (10).

از آن بزرگوار پرسيدند كه كسى از ما كار خوبى را انجام مى‌دهد و دوست دارد كه تعريف كنند و يا مزد و پاداش دهند، به او فرمود: آيا مايلى كه مورد خشم خدا قرار گيرى؟ گفت: نه. فرمود: پس هر كارى كه انجام مى‌دهى، خالص گردان (11)! گويند: كسانى بودند كه در عمل ريا مى‌كردند، و امروز كار به جايى رسيده است كه عمل نكرده، ريا مى‌كنند. عكرمه مى‌گويد: خداوند به نيّت پاداشى مى‌دهد كه در برابر عمل آن چنان پاداشى نمى‌دهد، زيرا كه در نيّت، ريا امكان ندارد.

پس شايسته است كه عبادتها و طاعات تنها براى رضاى خدا باشد، و تا ممكن است در پنهان انجام شود و همّت بر پنهان انجام دادن، بيش از اظهار آن، باشد. همان طورى كه مردم سعى مى‌كنند تا بديها را پنهان دارند. و سزاوار است كسى كه در پى پاداش الهى است، بر پنهان داشتن عمل و طاعت خود همت گمارد، زيرا او مى‌خواهد عملش را تنها براى خدا انجام دهد، تا خداوند روز قيامت مطابق اخلاص او در حضور مردم او را پاداش دهد، چون كه مى‌داند خداوند در روز قيامت جز عمل خالص را پذيرا نيست، و مى‌داند كه نياز و احتياج به مزد آن روز خيلى زياد است، زيرا آن روز نه مال و نه فرزند هيچ كدام سودى ندارند، و پدر به درد فرزند نمى‌خورد، و حتّى راستان به خود مشغولند و همه مى‌گويند: خودم، خودم، تا چه رسد به ديگران! و شايسته است كسانى كه پيرو فرمان حقّند و خدا را عبادت مى‌كنند همچون زائران خانه خدا باشند، وقتى كه رو به زيارت مكّه مى‌روند، به همراه خود، جز طلاى مغربى بسيار خوب و بى‌غش،