اندوخته مى‌كند (2)، در حالى كه مى‌داند، خواهد مرد، و آن مال از بين مى‌رود، و يا دشمنانش صاحب مى‌شوند، با اين همه، به خود اجازه نمى‌دهد كه از آن بخورد، و صدقه دهد، پس اين يك بيمارى قلبى بزرگى است كه معالجه‌اش، به ويژه در سنّ پيرى دشوار است، و بيمارى مزمنى است كه اميد معالجه‌اش نمى‌رود، در صورتى كه هر چيزى علاج‌پذير است، و علاج هر بيمارى به وسيله ضدّ آن است، دلبستگى به خواستها با قناعت كردن بر اندك، و صبر و پايدارى معالجه مى‌شود، و آرزوى زياد به وسيله زياد ياد كردن مرگ، و در باره مرگ همگنان و رنج زيادشان در جمع آورى مال و از بين رفتن آن مال پس از ايشان، علاج پذير است، و دلبستگى به فرزند را به اين ترتيب مى‌شود معالجه كرد، كه توجه كنيم بر اينكه خداوندى كه او را آفريده، روزى او را نيز آفريده است، و بسا فرزندى كه از پدر، مالى به ارث نبرده است، در صورتى كه وضع او، از فرزندانى كه ارث برده‌اند، بهتر است، و بداند كه او براى فرزندش مال جمع مى‌كند و مى‌خواهد حال او خوب شود، در حالى كه او بد مى‌شود! و فرزندش اگر پرهيزگار و شايسته باشد، خداوند او را كفايت مى‌كند، اما اگر فاسق باشد، مال، او را در راه معصيت كمك مى‌كند، و مظلمه‌اش عايد پدر مى‌شود، و نيز بيمارى قلبيش را با تأمّل زياد در مورد اخبار زيادى كه در نكوهش بخل و ستايش بخشندگى و كيفرى كه خداوند براى بخل وعده داده است، مى‌تواند معالجه كند، پس شايسته است كه بداند، گرد آوردن مال فتنه مهمّ و آفت خطرناكى است كه صاحبش را به جانب آتش دوزخ سوق مى‌دهد، و خود در دنيا و آخرت مصيبتى است، چون نياز به پاسدارى و نگهدارى و نظارت دقيق دارد، و راه كمال انسان را مى‌بندد، جز آن مقدارى كه خدا مى‌خواهد! و دورى از جمع آورى مال از بزرگترين فايده‌ها و آسايشهاست، مگر به اندازه‌اى كه نياز است و براى حفظ آبرو ناگزير از آن است.

گويند: كسى كاسه بزرگى از فيروزه جواهرنشان بى‌نظيرى براى پادشاهى برد، پادشاه بسيار خوشحال شد، و به يكى از دانايانى كه نزد او بود،