و همچنين ذلّت حرص و طمع را بدانيم، كه انسان در آن صورت، علاقمند به قناعت مى‌شود، زيرا حرص بدون رنج نمى‌شود، و هيچ رنجى بدون ذلّت نيست، و در قناعت تنها رنج صبر در برابر خواسته‌هاى زايد است و اين رنجى است كه هيچ كس از آن آگاه نمى‌شود بعلاوه اجر اخروى كه دارد، و علاوه بر آن عزّت نفس و قدرت بر اجراى امر حق را نيز تقويت مى‌كند، و از طرفى كسى كه طمع و حرصش زياد باشد، نيازمنديش به مردم افزون خواهد بود و هر كس نيازش به مردم زياد باشد، خود را به ذلّت افكنده و دينش را به نابودى كشيده است. و هر كس عزّت نفس را بر شكم‌پرستى مقدّم ندارد، او كم خرد و ناقص الايمان است.

پيامبر 6 فرمود: عزّت مؤمن در گرو بى‌نيازى او از مردم است، و آزادگى و عزّت در گرو قناعت اوست (12).

امير المؤمنين (ع) فرمود: تو خود را از همه كس بى‌نياز بدان كه تو خود نظير آنهايى. و به هر كس كه مى‌خواهى خود را نيازمند كن تا اسير او باشى، و به هر كس خواستى نيكى كن، تا امير او گردى (13).

لازم است كه آدمى بيشتر در باره رفاه يهود و نصارا و مردمان پست، و نادان از ابلهان و مردم ساده بيابان‌نشين، و همچنين بى‌دينان و بى‌خردان، بينديشد، و بعد در باره پرهيزگاران و افراد شايسته دقت كند و سخنان آنها را بشنود و در حالاتشان مطالعه كند، آنگاه عقل خود را مخيّر سازد بين آن كه خود را نظير دون مايگان قرار دهد، و يا از عزيزترين مردم در پيشگاه خدا پيروى كند، تا اينكه اين تحمل روزى اندك و قناعت بر او آسان شود، و بداند كه در شكم‌پرستى، الاغ، پرخورتر از اوست و در برخوردارى از غريزه جنسى، خوك بالاتر از اوست و در آرايش پوشاك و مركب سوارى يهود از او بالاترند، حال اگر او به اندك قناعت كند و به آن راضى باشد، به مرتبه او نمى‌رسند جز اولياء و انبياء (ع).

و انسان بداند كه جمع آورى مال دنيا خطرها دارد، چنان كه قبلا ياد آور