شديم، آفتهاى مال با از دست رفتن مقام اخروى او شروع مى‌شود در جايى كه بايد حساب پس بدهد، و تنگدستان پانصد سال پيش از او وارد بهشت مى‌شوند، و او اگر به مقدار كفايت بسنده نكند، در زمره ثروتمندان خواهد بود و از جرگه فقرا بيرون مى‌رود، و اگر بخواهد اين مقامات را حفظ كند بايد به كسانى كه در دنيا پايين‌تر از اويند نگاه كند نه به بالاتر از خود، زيرا شيطان همواره نظر او را به بالاتر وامى‌دارد، و به او مى‌گويد: از پى مال دنيا بودن كوتاهى نكن كه ثروتمندان از نعمت خوراكها و پوشاكها برخوردارند، و نظر او را در باره دين و توجّه به پايين‌تر منصرف مى‌سازد و مى‌گويد: به خود سخت نگير، چرا مى‌ترسى در حالى كه فلانى داناتر از تو است و نمى‌ترسد، و همه مردم سرگرم رفاهند، و تو خود را از مردم جدا نكن! ابو ذر- خدايش بيامرزد- مى‌گويد: حبيبم، پيامبر گرامى 6 مرا نصيحت كرد كه به پايين‌تر از خودم نگاه كنم نه به بالاتر از خودم، يعنى در امور دنيا بايد چنين باشم.

ابو هريره گويد: رسول خدا 6 فرمود: هر گاه كسى از شما خواست به آن كه خداوند مال و نعمتى داده است نگاه كند بايد به كسانى كه پايين‌تر از او هستند، بنگرد (14).

به اين وسيله است كه انسان مى‌تواند قناعت را به دست آورد، و اساس كارها صبر و كوتاهى دامنه آرزوهاست و بداند كه نهايت صبر و پايدارى در دنيا چند روزى است كه باعث بهره‌مندى وى در روزگارانى طولانى و بى‌پايان مى‌گردد، چنان كه خداى متعال فرموده است: «تا آسمانها و زمين پايدار است در نعمتهاى الهى جاودانند (15)» و او چون بيمارى است كه بر تلخى دارو و بد طعمى آن به خاطر شفا و بهبودى خود، صبر مى‌كند.