گاهى خوب و ستوده است و گاهى مذموم و بد، اما شخص آگاه و هوشيار مى‌داند كه مال مورد ستايش غير از مال نكوهيده است، و توضيح مطلب آن است كه از مال بايد به آن مقدار كه مصلحت باشد، براى حفظ دين، و نيرومندى بر اطاعت خدا- كه باعث رسيدن به سعادت اخروى يعنى نعمتهاى ابدى و جاى هميشگى است- كمك گرفت و استفاده كرد، و به اين منظور خوردن، آشاميدن، مسكن، ازدواج و پوشاك لازم است. خوردن باعث دوام و بقاى جسم است، و ازدواج باعث بقاى نسل است و تكميل و تزكيه و آرايش نفس به زيور دانش و اخلاق در ارتباط با بدن است. هر كس اين ترتيب را بشناسد از ارزش مال و علت ارزندگى آن آگاه مى‌شود و مى‌داند كه از نظر نياز بدن به اين وسائل به خاطر انجام عبادت، مال ارزش دارد.

و كسى كه فايده و نتيجه و هدف مال را بشناسد، و براى همين منظور آگاهانه، مال را مصرف كند و هدف آن را فراموش نكند، كار نيك كرده و سود برده است و به نتيجه‌اى كه رسيده، قابل ستايش است و در اين صورت مال وسيله و ابزارى براى هدف درستى است، در صورتى كه مى‌توانست وسيله‌اى براى هدفهاى نادرست و فاسدى باشد كه مانع وصول به سعادت اخروى گرديده و راه علم و عمل را ببندد پس مال هم خوب است و هم بد، خوب است نسبت به مقصود و هدف خوب، و بد است نسبت به هدف بد، پس هر كس از دنيا بيش از مقدار نياز استفاده كند، باعث نابودى خود شده است و او ناآگاه و بى‌خبر از زيان عمل خويش است، همان طورى كه در حديث آمده است.

و چون طبيعت انسانى ميل دارد از هواهاى نفس كه راه خدا را بر او مى‌بندند پيروى كند و مال اين كار را ساده مى‌كند و وسيله خطرناكى براى آن است، مقدار اضافه بر كفايت پر خطر است، و پيامبران از شرّ آن به خدا پناه مى‌بردند.

پيامبر 6 فرمود: بار خدايا خوراك آل محمد را به مقدار كفاف قرار