نه حج در نامه عمل تو مى‌نويسند از جهة تعبى كه مى‌كشى و اين ده به اعتبار آنست كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها».

[اگر به نيابت دو نفر حج به جا آورد]

(و روى ابان بن عثمان عن يحيى الازرق عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه قال من يحجّ عن انسان اشتركا حتّى اذا قضى طواف الفريضة انقطعت الشّركة فما كان بعد ذلك من عمل كان لذلك الحاجّ)

و در موثق كالصحيح منقول است از يحيى بن عبد الرحمن كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه هر كه به نيابت كسى حج كند هر دو در ثواب شريكند تا وقتى كه طواف واجب را به جا آورد شركت بر طرف مى‌شود. و دور نيست كه به سبب اين باشد كه عمده افعال حج زيارت خانه است و پيشتر گذشت كه وقوف عرفات و مشعر و منى مقدمه حجّند و سعى، و طواف نسا فى الحقيقه از جهة حلال شدن بقيه محرّماتست بر او مثل صيد و نساء و بوى خوش بر احتمالى كه خواهد آمد

(و قال صلوات اللَّه عليه فى رجل اعطى رجلا مالا يحجّ عنه فحجّ عن نفسه فقال هى عن صاحب المال)

و منقولست در صحيح كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند در شخصى كه مالى به شخصى دهد كه به نيابت آن شخص حج كند و او از جهة خود حج كند حضرت فرمودند كه آن از صاحب مال است. و مشهور آنست كه از هيچ يك مجزى نيست به اعتبار احاديث نيّت چون از آن كه مى‌بايست نيّت نكرده است و از خود كه نمى‌بايست نيّت كرده است، و ممكن است كه مراد حج سنّتى باشد و حق سبحانه و تعالى ثواب آن را به صاحب مال دهد و اگر چه نايب را مرتبه ديگر حج بايد كرد چون مشغول‌