يشخص بعضهم و اتانى بعض و ذكر انّه قد أنفق بعض الدّنانير و بقيت بقيّة و انّه يردّ علىّ ما بقى و انّي قدرمت مطالبة من لم يأتنى بما دفعت اليه فكتب صلوات اللَّه عليه لا تعرّض لمن لم ياتك و لا تاخذ ممّن اتاك شيئا ممّا ياتيك به و الاجر فقد وقع على اللَّه عزّ و جلّ)

و به اسانيد صحيحه منقولست از ابو على ممدوح كه گفت عريضه نوشتم به خدمت امام حسن عسكرى صلوات اللَّه عليه كه من صد و پنجاه دينار طلا به شش نفر دادم كه حج كنند و من مثاب باشم چون برگشتند ظاهر شد كه بعضى نرفته بودند و بعضى كه رفته بودند بعضى از اشرفيها را خرج كرده بودند و بعضى كه زياده آمده است آوردند كه بمن دهند و من در خاطر دارم كه از آنها كه نرفته‌اند آن چه داده‌ام بازگيرم امر شما چيست؟ حضرت فرمودند در جواب عريضه كه از آنهايى كه نرفته‌اند متعرض ايشان مشو و مطلب، و از اينها كه آورده‌اند مگير و مزد تو بر حق سبحانه و تعالى است امّا آنها كه آورده‌اند نمى‌بايد گرفت چون حجّ كرده‌اند و زيادتى از ايشان است و أمّا آنهايى كه نياورده‌اند شايد عذرى داشته باشند و ظاهر آنست كه زر را داده است كه ايشان. از جهة خود حج كنند ممكن است كه در اين سال يا سال ديگر بكنند و ممكن است كه دزد از ايشان برده باشد و بر تقديرى كه جايز باشد گرفتن: مستحب است كه نگيرند

[اگر نايب معذور شود]

(و روى البزنطىّ عن ابى الحسن صلوات اللَّه عليه قال سألته عن رجل اخذ حجّة من رجل فقطع عليه الطّريق فاعطاه رجل آخر حجّة اخرى أ يجوز له ذلك فقال جايز له ذلك محسوب للاوّل و الاخر و ما كان يسعه غير الّذى فعل اذا وجد من يعطيه الحجّة)

و به چهار سند صحيح و ده حسن كالصحيح منقولست از احمد بن‌