[حق كسى كه با تو نيكويى كرده‌]

(و امّا حقّ ذى المعروف عليك فان تشكره و تذكر معروفه و تكسبه المقالة الحسنة و تخلص له الدّعاء فيما بينك و بين اللَّه عزّ و جلّ فان فعلت ذلك كنت قد شكرته سرّا و علانية ثمّ ان قدرت على مكافاته يوما كافيته)

و اما حق كسى كه با تو نيكويى كرده باشد آنست كه شكر نعمت او به جا آورى و نيكى او را خاطر داشته باشى يا در مجالس نزد ديگران ياد كنى تا ديگران نيز او را به نيكى ياد كنند و تو به همرسانى از جهة او آن كه او را به نيكى ياد كنند، و ميان خود و حق سبحانه و تعالى از جهة او دعا كنى خالصا للّه نه از جهة نيكى او به تو بلكه چون خوبست و با خوبان خوبى مى‌كند دعا كنى، يا آن كه غرضت اين نباشد كه چون دعا كنى و حق سبحانه و تعالى به او چيزى بدهد او به تو چيزى بدهد، يا بشنود دعاى ترا باز احسان كند و هر گاه چنين كنى شكر او را كرده خواهى بود در پنهان نزد خالق و در آشكار نزد خلايق و با وجود اينها در خاطر داشته باشى كه اگر روزى قدرت به همرسانى او را مكافات كنى بهتر از آن چه به تو احسان كرده است‌

[حق مؤذن‌]

(و امّا حقّ المؤذّن فان تعلم انّه مذكّر لك ربّك عزّ و جلّ وداع لك إلى حظّك و عونك على قضاء فرض اللَّه عليك فاشكره على ذلك شكرك للمحسن إليك)

و اما حق مؤذن بر تو آنست كه بدانى كه خداوند ترا به ياد تو مى‌آورد و ترا مى‌خواند به چيزى كه نفع تو در آنست و سبب نجات تست و معين تست بر آن كه به جا آورى نمازى را كه حق سبحانه و تعالى بر تو واجب گردانيده است پس شكر كن او را چنانكه شكر مى‌كنى كسى را كه با تو نيكى كرده باشد بلكه بهترين نيكيها كرده باشد