[حق امام جماعت‌]

(و امّا حقّ امامك فى صلاتك فان تعلم انّه تقلّد السّفارة فيما بينك و بين ربّك عزّ و جلّ و تكلّم عنك و لم تتكلّم عنه و دعا لك و لم تدع له و كفاك هول المقام بين يدى اللَّه عزّ و جلّ فان كان نقص كان عليه دونك، و ان كان تماما كنت شريكه و لم يكن له عليك فضل، فوقا نفسك بنفسه و صلاتك بصلوته فتشكر له على قدر ذلك)

و اما حق امامت در نمازت كه مراد پيشنماز است نه امام زمان چون حقوق او مثل حقوق الهى است، آنست كه بدانى كه او را مقدم داشته‌اند تا بدل از همه با حق سبحانه سخن گويد و مناجات كند لهذا «إِيَّاكَ نَعْبُدُ الخ» بلفظ جماعة واقع شده است، و امام مى‌گويد كه خداوندا ما همه بندگى مى‌كنيم ترا و بس، و همه استعانت از تو مى‌خواهيم و بس و همه را هدايت كن به راه راست محبت و معرفتت، و امام بدل از تو سخن مى‌گويد و تو از جانب او سخن نمى‌گويى، و او از جهة تو دعا مى‌كند و تو از جهة او دعا نمى‌كنى، و او خود را در آورده است در هول ايستادن نزد حق سبحانه و تعالى چنانكه كلانتر شهر به نزد پادشاه رود و از جهة رعايا سخن كند در نهايت خوفست كه مبادا از او ترك ادبى يا خلاف آدابى صادر شود و در معرض خطاب و عتاب پادشاهى در آيد هم چنين امام چون قرائت مى‌كند و مامومان بامر الهى به او گذاشته‌اند پس مى‌بايد كه با حضور قلب متوجّه جناب اقدس الهى باشد و از او غافل نشود پس اگر در نماز او نقصى باشد بر اوست و بر تو نيست چنانكه گذشت و اگر نمازش كامل است تو شريكى با او، و مع هذا امام را بر تو تفوقى نيست غالبا بلكه ائمه مى‌خواهند كه مامومان بسيار باشند پس خود را فداى تو كرده است فى الحقيقه در خطاب و عتاب و سينه خود را سپر بلاى تو كرده است و نماز ترا به نماز خود محافظت نموده‌