حضرت فرمودند كه آنست كه نيكو صحبت دارى با ايشان، و نگذارى كه ايشان چيزى از تو سؤال كنند از آن چه به آن احتياج داشته باشند و بى طلب ايشان به ايشان برسانى هر چند مستغنى باشند و توانند خود بهم رسانيدن:

مى‌بايد كه تو سعى كنى و آن را از جهة ايشان بفرستى اگر داشته باشى و اگر نه تحصيل كنى و به ايشان رسانى نمى‌بينى كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه نمى‌رسيد به برّ والدين تا آن كه ايشان رسانيد آن چه را دوست مى‌داريد يعنى از جهة خود به آن كه ايشان را بر خود مقدم داريد پس فرمودند كه آن چه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه اگر پدر و مادر يا هر دو را ادراك كنى كه پير شوند اف مگو ايشان را مراد آنست كه هر چند والدين ترا دل تنگ كنند و اداهاى ناخوش كنند بر روى ايشان اف مگو كه ظاهر سازى بر ايشان دل تنگى خود را، و اگر ترا بزنند بانك بر ايشان مزن و در حالت زدن ترا بگو «غفر اللَّه لكما» حق سبحانه و تعالى بيامرزد شما را اگر بنا حق مرا زنيد يا مطلقا و همين عبارت را گفتن بهتر است كه اشعارى نداشته باشد به آن كه عبث مرا مى‌زنيد و اگر اشعار داشته باشد صريح نباشد شايد كه ترك كنند زدن را و اين قول كريم و نيكويى است كه حق و سبحانه و تعالى فرموده است، و ممكن است كه آهسته بگويد كه ايشان نشنوند و اين بهتر است و اگر يقين داند كه بى‌گناهست دور نيست كه گريختن از ايشان بهتر باشد تا آن كه ايشان به معصيت نيفتند، و ديگر فرموده است كه بگستران بال مذلت و خوارى را از جهة ايشان از روى مرحمت بر ايشان يعنى نظر به ايشان مكن مگر بعنوان رحمت و به رقّت قلب يا برأفت و مهربانى به آن كه تند به ايشان نظر نكنى هر چند ترا زنند، و آواز خود را بر ايشان بلند نكنى و دست خود را بر دست ايشان بلند نكنى يعنى در منع از زدن يا در دادن چيزى به ايشان بلكه به ايشان‌