الاستماع اليه و الاقبال عليه و ان لا ترفع عليه صوتك و لا تجيب احدا يساله عن شى‌ء حتّى يكون هو الّذى يجيب و لا تحدّث فى مجلسه احدا و لا تغتاب عنده احدا و ان تدفع عنه اذا ذكر عندك بسوء و ان تستر عيوبه و تظهر مناقبه و لا تجالس له عدوّا و لا تعادى له وليّا فاذا فعلت ذلك شهدت لك ملائكة اللَّه بأنّك قصدته و تعلّمت علمه للّه جلّ اسمه لا للنّاس)

و حق شخصى كه ترا تعليم نموده است و تربيت كرده است بعلم آنست كه او را بزرگ دانى و بر او تقدم نجوئى، و به ادب با او سر كنى و مجلس او را نيز تعظيم كنى به آن چه خواهد آمد، و چون سخن گويد نيكو گوش دهى به آن چه گويد و همگى متوجّه او باشى، و آواز خود را بر او بلند نكنى هر چند استاد بلند حرف زند مگر آن كه دور نشسته باشد كه در اين صورت بقدر شنوانيدن بلند مى‌گويد، و اگر ممكن باشد كه نزديك آيد و سخن كند بهتر است و اگر كسى از استاد چيزى پرسد نمى‌بايد كه تو جواب دهى و بگذار تا او جواب دهد و با كسى در مجلس او سخن نگويى و نزد او كسى را غيبت نكنى، و اگر در مجلسى باشى كه شخصى استادت را به بدى ياد كند مهما أمكن نگذارى كه غيبت او كند يا توجيه كنى به آن كه گويى بر تقدير صحت ممكن است كه مراد او اين باشد، و مى‌بايد كه عيبهاى او را به پوشانى و خوبيهاى او را ياد كنى و با دشمنان او ننشينى و با دوستان استادت دشمنى نكنى كه دشمنى با ايشان دشمنى است با استاد، و هر گاه چنين كنى گواهى مى‌دهند فرشتگان الهى كه قصد تو از تعلّم رضاى الهى بوده است و هر چه دانسته از جهة رضاى او دانسته نه از جهة خلايق يعنى هر گاه در ابتداى تعلم غرضت رضاى الهى باشد همه اين آداب را البته رعايت مى‌بايد كرد يا