است، به آن كه در وضو دستها را بشويى و به آن سر و پا را مسح كنى و در هر حالى از حالات صلاة جائى و كيفيتى از جهة عبادت دست مقرر فرموده است چنانكه گذشت در صلاة كه به آن افعال تحصيل سعادات ابديّه كنى و مى‌بايد بدست تصدقات و خيرات كنى و بسوى آسمان كه قبله دعاست بردارى و به آن تضرع و تبتل و ابتهال و تعوّذ و رغبت و رهبت به جا آورى چنانكه گذشت در ابواب وضو، و بدست تصدقات و خيرات و مبرّات به جا آورى و به آن دستگيرى كوران و ضعيفان و بى‌چارگان كنى و در اكثر نسخ اين كتاب و در امالى و خصال مفرد وارد شده هست چون غالب اوقات آدمى بدست راست اين كارها را مى‌كند اگر چه لفظ جنس است و بر قليل و كثير نيز اطلاق مى‌كنند بخلاف پاها كه آدمى بهر دو پا راه مى‌رود از اين جهت آن را تثنيه آورده است و در بعضى از نسخ اين كتاب يديك بتثنيه است و ظاهرا از نساخ شده است به تبعيت رجليك‌

[حق پا]

(و حقّ رجليك ان لا تمشى بهما إلى ما لا يحلّ لك فبهما تقف على الصّراط فانظر ان لا تزلّ بك فتردّى فى النّار)

و حق پاى تو بر تو آنست كه باين پاها نروى به جايى كه حلال نيست ترا رفتن به آن جا پس به درستى كه به همين پاها از صراط خواهى گذشت پس امروز فكرى بكن كه بر صراط مستقيم شريعت مصطفوى 6 طريقت مرتضوى 7 مستقيم باشى تا از صراطى كه بر جهنم بسته‌اند از آن صراط در جهنم نيفتى چون صراط را عقبها هست كه هر كه در راه شرع درست رفته است از آن صراط مانند برق جهنده خواهد گذشت و كسى كه در اينجا كج رفته است از همان عقبه در جهنم خواهد افتاد چنانكه خواهد آمد پس حق پا آنست كه آن را به راههاى خيرات ببرى و از راههاى‌