صحاح سته و غير آن روايت كرده‌اند ائمه و خلفاء اثنى عشر را، و جمعى از علماء گفته‌اند كه قطع نظر از احاديث نيز ظاهر است كه مراد ايشانند زيرا كه قبيح است كه حق سبحانه و تعالى امر فرمايد به اطاعت غير معصوم چون ممكن است كه غير معصوم امر كند به شرك و كفر و فسق چنانكه واقع شد از خلفاء بنى اميّه و بنى عباس، و اكثر علما عامه در كتب خود ذكر كرده‌اند از كفر يزيد و حجاج و وليد و اتباع ايشان و غير ايشان و ليكن همه را اجتهاد ناميده‌اند هر گاه جايز باشد كه حضرت سيد المرسلين را 6 تكذيب نمودن و انكار قرآن و سنّت كردن به اجتهاد چنانكه بكرّات و مرات گذشت جميع مشكلات حل مى‌شود.

و بدان كه تا هدايت الهى نبوده باشد آيات و معجزات فايده ندارد و هر معجزه كه بينند اقل مرتبه‌اش آنست كه بگويند كه ما علم سحر نمى‌دانيم شايد اين سحر باشد، و از اين جهت است كه فضلاء عامه مانند سيد شريف با نهايت تحقيق و تدقيق در اكثر مسائل چون به امامت مى‌رسند سخنى چند مى‌گويند كه هر عاقلى بطلان آن را به بديهه مى‌يابد، ى و حمل مى‌كند بر آن كه البته شيعه بوده است و در اين كلمات تقيه كرده است يا بر آن كه «ختم اللَّه على قلوبهم و على سمعهم و على ابصارهم غشاوة» در ايشان واقع شده است، و علاجى بغير از اين نيست كه مدتى تضرع و زارى كنند و مشغول رياضات شوند و تعصب و عناد و حب مذاهب آباء و اسلاف را از نفس خود بيرون كنند تا حق سبحانه و تعالى بفضل خود بينايى كرامت فرمايد، و تو خبيرى به آن كه نهايت مراتب فضل در اين زمان اينست كه نقيضين و ضدين را به شبهات اثبات توانند نمود نزد جاهلان، و شرايع دين را موافق آراء باطله خود توانند ساخت «نعوذ باللَّه من غضب اللَّه و نكاله و هدانا اللَّه تعالى و إياكم‌