و هر كه ابتدا كند به مروه پيش از صفا واجبست كه اعاده كند سعى را و اين عبارت متمم كلام سابق است چون در فقه از جهة ظهور ذكر نكرده بودند بنا بر اين جدا مذكور شد

[اگر هروله را ترك كند]

(و من ترك شيئا من الرّمل فى سعيه فلا شى‌ء عليه)

و منقولست در صحيح از سعيد اعرج كه عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه از كسى كه ترك كند هروله ميان صفا و مروه را در سعى حضرت فرمودند كه بر او چيزى نيست و هروله و رمل تند دويدنست كه مستحب است در اثناى سعى از مناره تا مناره بازار عطاران بدود مانند شتر كه گامها نزديك هم باشد و دود نه مانند اسب كه در دويدن گامها را فراخ مى‌گذارد و سعى ميان صفا و مروه را به اعتبار اين دويدن سعى مى‌نامند، و در روايات بسيار است كه سعى را اطلاق مى‌كنند، بر هروله و بسيار است كه بر مجموع اطلاق مى‌كنند و از قراين ظاهر مى‌شود در هر جا كه كدام مراد است و آن كه گفته است كه بر او چيزى نيست يعنى گناه نيست منافات ندارد با استحباب رجوع قهقرى چنانكه خواهد آمد در باب نوادر حج‌

[اگر هشت شوط به جا آورد]

(و روى عبد الرّحمن الحجّاج عن ابى ابراهيم صلوات اللَّه عليه في رجل سعى بين الصّفا و المروة ثمانية اشواط فقال ان كان خطأ طرح واحدا و اعتدّ بسبعة)

و در حسن كالصحيح و در صحيح منقولست از حضرت امام موسى كاظم صلوات اللَّه عليه در شخصى كه سعى كند در ميان صفا و مروه: هشت شوط كند حضرت فرمودند كه اگر از روى خطا واقع شود يعنى سهوا يا جهلا يكى را طرح كند و هفت را حساب كند كه آن هفت اول است بحسب ظاهر.